Op een van de bankjes bij de vijver van het Oosterpark lag een pakje filtersigaretten eenzaam en verlaten te zijn. Het was geopend en er zaten nog een flink aantal rokertjes en een aansteker in. Vast vergeten door een tevreden roker, misschien wel iemand die in de buurt was.
Op ieder van de zes naastgelegen bankjes, die met de rug naar elkaar staan, zat een man. Ze voerden luide gesprekken van bankje naar bankje in het Sranan.
Er naast stond een man traag en ritmisch te bewegen op luide reggae muziek. Af en toe schreeuwde hij met schorre stem met de tekst mee. ‘Oppression’. ‘Police’. ‘Violence’.
Ik wendde me tot de mannen en vroeg of het vergeten pakje saffies van hen was. ‘Ja’, zeiden er drie tegelijk en met een gelukzalige blik nam een van de mannen het kleinood alsof het een schat uit verre streken betrof in ontvangst.
Hij begon gelijk aan alle bankjes sigaretten uit te delen die dankbaar in ontvangst werden genomen. Verbroedering alom. Een van de mannen haalde een zakje wiet uit zijn broek en met de tabak van een sigaret begon hij een joint te fabriceren.
Het duurde niet lang of de aangename geuren van wiet hingen in de lucht. De reggae muziek paste zich aan aan de lome en tevreden sfeer die over het geheel neerdaalde en de zanger zong nu over andere zaken.
‘Rastaman vibration’. ‘Peace’. ‘Love’. ‘Happiness’.
Er hing vrede en saamhorigheid in de lucht daar aan de waterkant
