Het verlengen van de avondlockdown en het voortwoekeren van de coronapandemie is een bedreiging voor het voortbestaan van een diersoort waarvoor Amsterdam de ideale habitat is. Met de nieuwste maatregelen van de regering stijgt het water deze soort tot aan de lippen, een catastrofe die zich in stilte voltrekt. Ook hier slaat corona genadeloos toe. Je hoort er niemand over, ook niet de Partij voor de Dieren.
In heb het over de receptietijger, een personage dat bij iedere partij of receptie opduikt. Zonder dat duidelijk is waardoor die aanwezigheid gerechtvaardigd is. Onderwijl handen schuddend, korte gesprekjes met willekeurige personen aanknopend. En zich ondertussen overvloedig te goed doet aan de gratis aangeboden drankjes en bitterballen of vegetarische happen.
De doorgewinterde receptietijger komt vlak na openingstijd binnen en verlaat de receptie alleen als er nog een andere receptie op dezelfde dag gepland staat, of als allerlaatste.
Zo heb ik een journalist van een kunstmagazine gekend, die als je hem tegenkwam altijd een heel spoorboekje had van openingen van tentoonstellingen die hij de komende dagen ging bezoeken. Compleet met aanvangstijden en vooruitblik omtrent de kwaliteit van de te verwachten drank en spijzen.
Op het eind van die avond werd hij vaak beneveld aangetroffen, klapwiekend van de drank, onsamenhangende en onverstaanbare klanken uitstotend. De kwaliteit van zijn werk was desondanks onomstreden.
Voor een doorgewinterde receptietijger zoals hij is deze tijd niet minder dan een ramp. Het is namelijk normaal gesproken de tijd van de nieuwjaarsrecepties. Maar nu even niet.
Dankzij Rutte en de Jonge ziet het er dit jaar somber uit voor de receptietijger, eenzaam en gekooid en afgesloten van toegang tot zijn jachtgebied brengt hij de dagen door, dromend van vroeger en
