Boek van Week 12
Precies een jaar geleden schreef ik voor deze rubriek een aanbeveling over Parkeren in Hilversum van Detlev van Heest dat toen net was verschenen. Ik kende van Heest niet, las het boek vol verbazing en bewondering en raakte in hem geïnteresseerd. Ik heb daarna zijn eerdere werk verslonden (de verzopen katten en de Hollander (2010), Pleun (2010) en Het verdronken land, terug naar Japan (2011).
En nu is er De resten van de mens, een kloeke 837 pagina’s dundruk, dat naadloos verder gaat waar Parkeren in Hilversum was gebleven.
Vanaf de eerste zin is het raak, je bevindt je meteen in het universum van Detlev van Heest. Hij volgt zijn eigen leven en dat van zijn katten, zijn Duitse excentrieke familie en ook zijn vriendschap met de steeds ouder en warriger wordende Lousje Voskuil wordt beschreven, waarbij ook Han Voskuil regelmatig ter sprake komt. Van Heest neemt veel tijd voor de dagelijkse perikelen bij de Hilversumse parkeerdienst, zijn vriendschappen met collega’s (stuk voor stuk opmerkelijke karakters), maar ook zijn ingewikkelde relatie met zijn leidinggevenden – die duidelijk geen raad met hem weten. Het is pijnlijk en grappig tegelijk.
Een belangrijk deel van het boek gaat over zijn vriendschap met Emma Paulides, van wie hij een paar katten krijgt. Zij blijkt de zwaar getraumatiseerde moeder te zijn van Sandra van Raalten, die in de jaren 80 slachtoffer werd van de Zaanse paskamermoord.
De vraag die me bezighoudt, is waarom dit boek mij zo ontzettend bij de keel greep. Wat maakt van Heest zijn schrijven zo enorm goed?
Een poging om het te duiden: Van Heest is ongrijpbaar, past binnen geen enkel hokje, hij zit niet in een bubbel, velt nauwelijks een moreel oordeel; politieke correctheid kan hem niet verweten worden. Rondom al zijn contacten schuurt er iets. Zijn schrijfstijl is schijnbaar feitelijk, je leest hoofdzakelijk dialogen, maar de vileine zwarte humor ligt er als een onzichtbare laag onder. De manier waarop hij zowel zichzelf als de mensen uit zijn omgeving tot leven brengt, is even weergaloos als genadeloos. Van Heest is de meester in het neerzetten van een karakter door middel van een dialoog; ik kan momenteel geen andere schrijver bedenken die dit even zo feilloos beheerst.
Nou ja… van Heest is natuurlijk schatplichtig aan Voskuil. Als u van Het Bureau houdt, dan raad ik u aan om meteen alles van Van Heest in huis te halen, een vakantie te nemen en zijn oeuvre van a tot z te lezen.
Zijn laatste parel, het onderhavige De resten van een mens, is dan een mooi toetje. U zult dan, net als ik, reikhalzend uitkijken naar het volgende deel.
_____
De resten van een mens is geschreven door Detlev van Heest
Verschenen bij uitgeverij van Oorschot
Gekozen door Maarten Dorenbos, boekverkoper bij Boekhandel van Pampus, C. van Eesterenlaan 17
