Boek van Week 12
De aard van het weer wisselt, zo ook de lust bij het openslaan van een nieuw boek. Het korte verhaal, de novelle, een volle roman. Soms verlang je naar het één, soms naar het ander. Een periode van slanke romans, waarvan ik er nog een paar onaangeroerd had liggen, kondigde zich aan.
In korte tijd las ik het zingevende en ook humorvolle ‘De verlossing van Jacob Smallegange’ (Rinus Spruit, 176 pp, uitg. Cossee) en het prachtig gestileerde ‘Dorp’ (Gilles van der Loo, 168 pp, uitg. G.A. Van Oorschot).
Op het moment dat de shortlist van de Libris Literatuurprijs wereldkundig werd gemaakt, sloeg ik de eerste pagina van ‘Onze Kinderen’ open. De laatste roman van Renée van Marissing (166 pp, uitg. Querido), alweer een jaartje oud, maar – met vijf anderen – doorgedrongen tot de shortlist.
‘De buik van mijn vader is zachter dan die van Sally, maar in omvang zijn ze elkaars gelijke. Als ik mijn vader omhels, voel ik zijn buik. Het is een prettig gevoel, hij heeft hem al zolang ik me kan herinneren.’
De openingszinnen uit ‘Onze kinderen’ raken treffend het gevoel waarnaar Mia -het hoofdpersonage- op zoek is na het plotselinge overlijden van haar vader Nico. Een liefdevol gevoel van vertrouwdheid, veiligheid en een gelukkige toekomst met zwangere vriendin Sally. De gehoopte wereld.
Maar het blijkt moeilijk voor Mia om positieve herinneringen aan haar vader op te roepen.
‘Waarom heb ik vrijwel alleen onplezierige, onprettige jeugdherinneringen aan Nico?’ vraagt Mia zich af. ‘Verdringing’ is het antwoord van Sally.
Het universele thema – het opruimen van het ouderlijk huis na overlijden – biedt Mia de mogelijkheid om in relatieve eenzaamheid (haar doortastende zus Iris helpt zo nu en dan mee) haar jeugd en de vader/dochter relatie met Nico te onderzoeken.
In korte zinnen, precies raak, schets Renée van Marissing de ontdekkingstocht van Mia naar haar verleden en daarmee ook naar haar huidige zelf. Zonder grote dramatiek, maar juist in kwetsbare en herkenbare reflecties. De zaken die Mia aantreft in het wat verwaarloosde huis van haar vader, schetsen een beeld van een solitaire, knorrige en alcoholistische man. In eerste instantie de bevestiging van de trauma’s uit haar jeugd, maar naar mate het opruimen vordert, start ongemerkt de verwerking ervan. Als Mia tussentijds terug is in Amsterdam en de dagen van opruimen evalueert met Sally, lukt het Mia stap voor stap haar vader ook anders te belichten dan de onberekenbare man uit haar jeugd. Een kwetsbare en wat onbeholpen man die op zijn eigen wijze verbonden was met zijn kinderen. Is de wens hier de vader van Mia’s gedachte? Misschien, maar dat is niet zo belangrijk.
Als Mia tijdens de laatste opruimdagen aan haar zus de vraag stelt ‘…maar heb je het je weleens echt afgevraagd waarom hij zich vol liet lopen?…’, is het antwoord van Iris ‘…ga je het nu echt voor hem opnemen?’… alleszeggend. Een proces van verwerken is een route die je in je eentje aflegt.
Renée van Marissing’s taalgebruik en woordkeuze, zonder overbodige uitweidingen, verraden haar als begenadigd auteur van fictie, spoken word en theater. ‘Onze Kinderen’ is een prachtig ingetogen, intieme beeldende roman die je teruggetrokken, in alle rust, het beste tot je kunt nemen.
_____
Onze kinderen is geschreven door Renee van Marissing
Verschenen bij uitgeverij Querido
Petra Hoogenboom is boekenadviseur bij IJburg Boeken, IJburglaan 561
