Wat er tegenwoordig in het Koninklijk Instituut voor de Tropen plaatsvind weet ik niet. Iets hips, moderns en echt van deze tijd vrees ik. Niks voor mij dus. Vast ook iets onder Koninklijke goedkeuring. Gaat allemaal lekker aan me voorbij.
Ooit, toen ik er voorbij fietste in de pré-corona tijd heb ik Maxima en Mabel er naar binnen zien schrijden, toegejuicht door een menigte opgetrommelde en keurig gedresseerde kinderen, gadegeslagen door politiebewaking, hofhouding, en een paar toevallige passanten, waarvan er een zich afvroeg of er binnen een conferentie van Golddiggers International plaatsvond.
Verontwaardigde blikken waren zijn deel, maar hij werd niet gearresteerd of bekeurd.
Nu hangt er voor die majestueuze trap aan de Mauritskade een boksbal. Toen ik er vandaag langsfietste stond er een man in een blauw shirt en een zwarte geel afgebiesde broek omheen te dansen en genadeloos op in te slaan. Grimmig kijken en beuken maar. Hij glom van het zweet. Een man met een zo te zien tropische achtergrond. Misschien stond hij wel zijn woede over honderden jaren kolonialisme en de rol van de Oranjes daarin af te reageren. Een passende plek, dacht ik.
Geef ze van Jetje.
Het is maar dat U het weet!
