Ik was een makkelijk lerend kind. Als tiener fietste ik makkelijk door het VWO heen. Mijn jongere broer had het zwaarder. Hij kon niet goed meekomen op school en ging naar speciaal onderwijs. Ook daar zat hij helaas niet goed op zijn plek en kwijnde een beetje weg. Totdat hij in groep 7 een lerares kreeg die hem zag staan. Ik denk dat ze Angelique heette. Zij zag wat hij kon en ze begreep hem. Zij zorgde ervoor dat hij de vier jaar achterstand inhaalde. Wat een heldin! Uiteindelijk heeft hij een goede baan bij een waterschap en een paar jaar geleden zelfs een HBO opleiding afgerond.
Je gunt toch elke jongvolwassene zo’n engel zoals mijn broer had, iemand die je ziet staan. Zeker in deze tijd. Er ligt veel druk op onze jongeren, we hebben moeilijke coronajaren achter de rug, veel gezinnen hebben het niet makkelijk door armoede, schulden, scheidingen of andere problemen. Daarbij kan sociale media iets moois zijn, maar het kan ook heel onveilig zijn. Jonge meiden hebben te maken met ongewenste exposing. En kleine problemen kunnen op sociale media ineens heel groot worden. En dan lukt het sommige jongeren ook nog eens niet om een stage te vinden waardoor ze hun opleiding niet af kunnen maken.
Gelukkig hebben we in stadsdeel Oost Milton. Milton zag jaren geleden dit probleem al en zette met steun van het stadsdeel een stageprogramma op voor jongeren die om één of andere reden moeilijk aan een stage komen. Deze jongeren lopen onder zijn begeleiding, en die van oud-stagiairs, stage op pleinen en doen andere sportactiviteiten van de gemeente met kinderen. Het bijzondere aan deze stages is dat het meer is dan alleen een stage. Er wordt ook gekeken naar andere problemen die moeten worden aangepakt, bijvoorbeeld problemen op het gebied van financiën, (mentale) gezondheid of een moeilijke thuissituatie. Een jongere die aan het einde zit van haar stage zei het volgende erover: ‘Ik heb veel jeugdzorgtrajecten doorlopen en niks hielp. Milton zag mij staan en zag wat ik in mij had. Hij gaf mij verantwoordelijkheden waarvan ik niet wist dat ik die aankon. Dat gaf me veel zelfvertrouwen. Het gaat nu goed met mij.’
Ik gun iedere jongere in Amsterdam een Angelique of een Milton. Iemand anders dan hun ouder(s) die hen ziet staan, die een mentorrol kan vervullen. Gelukkig hebben we meer van dit soort mensen rondlopen in stadsdeel Oost. Ik ontmoet er wekelijks wel één. Als voorzitter van dit stadsdeel is het mijn taak om deze mensen ruim baan te geven en proberen te zijn net als zij: onze jongeren echt zien staan om wie ze zijn.
