Home Indische Buurt Column | Het nestje in de Celebesstraat

Column | Het nestje in de Celebesstraat

0

Een wonder heeft zich voltrokken in Amsterdam Oost. Daar waar het kort tevoren nog stil was, is de lucht gevuld met de geluiden van nieuw leven. Mini handjes met tien mini vingertjes grijpen naar het eigen hoofdje en ze voelen: hier bevindt zich iets. Kleine zwarte kraaloogjes openen zich voor een eerste kennismaking met daar buiten.

Sara Kee

Ik weet: een extra baby in de stad is zo bijzonder niet. Alleen al in het stukje lopen van mijn eigen huis naar de Celebesstraat passeer ik iedere keer dat ik het wondertje ga opzoeken vele baby’s in draagzakken en kinderwagens. Ze hebben ongetwijfeld de meest guitige koppies, maar ik kijk niet eens. Het is dit ene exemplaar waarin ik de schoonheid van het leven en het mysterie van de creatie verwezenlijkt zie. Ze is het dochtertje van een vriendin die ongepland zwanger werd. De vader was zo goed als een vreemdeling en van hem hoefde het niet, maar het wonder had haar al in zijn greep en dus koos ze, dan maar alleen, voor dit leventje.

Nou ja, niet helemaal alleen. Ik heb een Tupperware doosje in mijn tas met daarin een nog warm maaltje voor de kersverse moeder. Ik haast me als een vogeltje die met een wurmpie op weg is naar een hongerig bekje. En naast mij zijn er andere vogeltjes die op hun eigen tijd en wijze hapjes en strootjes naar de Celebesstraat brengen. We hebben zelfs een appgroep om te coördineren in welke volgorde we af en aan vliegen. Het is een modern nestje.

‘Het Dorp’ heet onze appgroep, want: ‘It takes a village to raise a child.’ Sommige dorpelingen ken ik, andere zijn onbekenden namen voor me. Ze zullen hier ergens in de buurt wonen. Misschien staan ze wel naast me op de markt, of zit ik bij ze in de yogales. Ik vind dat zo’n gezellig idee, allemaal verbonden via ons wondertje. Gisteren in de supermarkt zag ik een jongen op zijn knieën voor het schap luiers zitten. Gevloerd door alle keuzemogelijkheden. Ik stond op het punt hem te hulp te schieten – niet omdat ik zelf iets van luiers weet, maar puur om te achterhalen of hij ook bij Het Dorp hoorde – toen een mevrouw met twee peuters me voor was.

‘Denk je dat je deze ook bij een hond om kan doen?’ vroeg hij haar. De zijne was loops en dat gaf zulke vlekken. Ik vond het een aparte vraag, maar de vrouw had ook ooit een teefje gehad en het opgelost door haar een theedoek om te knopen. Ik liep verder en dacht: ieder z’n eigen wondertje.