Zoals wel vaker in deze tijd van het jaar betrap ik mezelf erop dat ik manieren verzin om via de Riouwstraat van A naar B te komen. Of gebeurt het gewoon? Soms wandel of fiets ik er al voor ik er een gedachte over heb gehad. Iets vergelijkbaars heb ik met de Magere Brug. Als ik van Oost naar West of het Centrum moet, mis ik nooit de kans om daar de Amstel over te steken. Ik word daar voor een klein momentje heel gelukkig van. En op de terugweg nog een keer.
Sara Kee
In tegenstelling tot de Magere Brug is de Riouwstraat, wat mij betreft, geen architectonisch hoogtepunt van Amsterdam. Meer uitzicht dan uit pragmatisch beton gegoten woningblokken heb je er niet. Maar wanneer de eekhoorntjes zich nog eens omdraaien in hun winterslaap en de vogels in elkaar gedoken tussen de kale takken schuilen, begint in de Riouwstraat de lente. Daar waar de straat richting de Insulindeweg krult, staan een aantal bomen die eerder bloesemen dan enige andere boom in Oost.
Weten zij iets dat ik niet weet wanneer ze besluiten uit de knop te breken? Terwijl ik zuchtend nog weer eens mijn regenpak aantrek en vervloek hoe grauw en troosteloos maart dit jaar is voorbijgekropen, staan zij juichend en wulps te bloeien. Wanneer ik er langs fiets steek even mijn hoofd uit mijn capuchon om goed te kunnen kijken. Niet alleen geven ze me hoop dat er betere tijden aankomen, ook kriebelen ze mijn fantasie. Zoals ze daar staan lijkt het wel alsof niet de zon een einde maakt aan de winter, maar zij het zijn die de lentezon verleiden om eens te komen kijken. En het lukt ze hoor, elk jaar weer.
