Deze zomer staat Pride centraal in de programmering van Studio/K. Trots zijn op wie je bent, wat je bent en van wie je houdt, het is makkelijker gezegd dan gedaan. Communities of Pride gaat over de mensen om je heen die dit mogelijk maken. Gekozen families, vrienden, geliefden, mede-activisten, allen hebben een rol in het samen voelen van Pride.
In de maanden juli en augustus draait Studio/K zeven films die queer gemeenschappen vieren; van Hong Kong tot New York, van de jaren ’30 tot vandaag de dag, tegelijkertijd activistisch, introspectief en feestelijk. Elke woensdag en zaterdag is één van de films te zien.
Een vriendengroep van HIV+ Afro-Amerikaanse New Yorkers vormt een gang om zo hun triple-gemarginaliseerde positie te boven te komen. Om aandacht voor hun ziekte te krijgen, voert de groep verschillende acties uit tegen conservatieve politici. Dans, muziek, felle kleuren en een underground filmstijl weven een fantasievol, rebels geheel dat zowel de moeilijkheden als de mooie momenten van queer Afro-Amerikanen in New York vangt. Hoewel redelijk obscuur wordt Chocolate Babies langzaam opgenomen in de queer canon, zo werd het vorig jaar opgenomen in de Criterion classics, een belangrijke film die niet vaak in Amsterdam te zien is.
Een vriendengroep van HIV+ Afro-Amerikaanse New Yorkers vormt een gang om zo hun triple-gemarginaliseerde positie te boven te komen. Om aandacht voor hun ziekte te krijgen, voert de groep verschillende acties uit tegen conservatieve politici. Dans, muziek, felle kleuren en een underground filmstijl weven een fantasievol, rebels geheel dat zowel de moeilijkheden als de mooie momenten van queer Afro-Amerikanen in New York vangt. Hoewel redelijk obscuur wordt Chocolate Babies langzaam opgenomen in de queer canon, zo werd het vorig jaar opgenomen in de Criterion classics, een belangrijke film die niet vaak in Amsterdam te zien is.
Twee mannen van middelbare leeftijd vinden elkaar in de herfst van hun leven. Pak, een getrouwde taxichauffeur van 70 die weigert met pensioen te gaan, ontmoet Hoi, een 65-jarige gepensioneerde alleenstaande vader. Beide mannen balanceren hun gevoelens voor elkaar met hun dubbelleven als familieman. Ze vinden steun in een gemeenschap van oudere homomannen. Terwijl de film ons meeneemt door de straten en parken van Hong Kong, en de Kantonese eet- en familiecultuur, dromen de mannen voorzichtig van een toekomst samen. Suk Suk (ook bekend als Twilight’s Kiss), is een prachtige film over gemeenschap en liefde. Een zeldzame queer film uit Hong Kong, met verfrissend intieme scénes tussen de twee oudere mannen.
De zomer komt eraan en Elias droomt van de zee. De queer fabrieksmedewerker van begin 20 begint in deze vrolijke doch contemplatieve Braziliaanse film vriendschappen en liefdes met zijn medewerkers. In de film met een knappe, voornamelijk queer, cast, spat het gemeenschapsgevoel van het scherm, zo spontaan dat het een documentaire lijkt. De solidariteit tussen fabrieksmedewerkers, immigranten en queer mensen maakt het tot één van de dapperste films uit Zuid Amerika van de afgelopen tijd.
Alike is een Afro-Amerikaanse lesbische tiener in Brooklyn. Hoewel ze zich naar de buitenwereld presenteert als stoer en vrijgevochten, leeft ze thuis in een zeer restrictief en geïsoleerd milieu. Om dit te overwinnen heeft ze naast haar eigen authenticiteit ook de hulp van haar gemeenschap nodig. De prachtig belichte beelden van New York scheppen een indie urban esthetiek die je niet zomaar loslaat. Pariah is een prachtig intieme film met schitterende cinematografie. Alike’s zoektocht naar zichzelf en haar seksualiteit is ontwapenend eerlijk, gedragen door Adepero Oduye’s subtiele acteerwerk en Dee Rees’ elegante regie.
In het begin van de jaren 90 heeft de AIDS pandemie al vele levens gekost. Ondanks dat de Franse overheid zegt er van alles aan te doen, valt dat in de praktijk nogal tegen. In 120 BPM volgen we Nathan, een nieuw lid van de Parijse afdeling van ACT UP, een activistengroep die hier verandering in wil brengen. Samen met Nathan ontdekken we hoe activisme in deze tijd werkt, voort gebrand en begeleid door Sean, een militante activist die zijn laatste krachten in de strijd gooit. Geen moment van stilte is er, terwijl de film met 120 slagen per minuut over ons heen dendert. Het gooien van nepbloed wordt afgewisseld met zweterige clubscenes, herinneringen en het heden vloeien naadloos in elkaar over.
Als Cameron Post (Chloe Grace Moritz) zoenend met haar beste vriendin wordt ontdekt, stuurt haar streng Christelijke tante haar naar een “Gay Conversion Camp” in Montana. Hier wordt ze door een ware Nurse Ratched en haar “ex-gay” broer geholpen haar zonden weg te bidden. In het kamp zitten een aantal andere “gender confused” tieners die samen een gemeenschap vormen. De queer Breakfast Club ontwikkelt samen hun identiteit en reflecteren op het leven als tiener in de ‘90’s (met een geregelde pop-culture reference). Dit romantische indiedrama gaat over het vormen van gemeenschappen en relaties in onmogelijke situaties, en het streng-christelijke gedachtengoed dat, gezien recent nieuws, nog steeds niet weg te denken is uit de VS.
