In het Wertheimplantsoen ligt iedere keer dat ik er kom een man te slapen. Een man met een kale kruin. Te dik gekleed voor de tijd van het jaar. Op zijn buik. Onverstoorbaar vertoeft hij in dromenland als er op een zonnige doordeweekse dinsdag tegenover hem vrolijke muziek klinkt afkomstig uit een radio die behoort aan een gezelschap van drie rolstoelers en hun vrouwelijke begeleiders die met de armen in de lucht en draaiende heupen op de muziek bewegen. ‘Ik heb stiekem met je gedanst’, een nummer uit de vorige eeuw van een Brabantse band. Aan de rolstoelers, twee somber voor zich uit starende mannen waarvan er een geen benen meer heeft, en een vrouw met felrode lippen die glimlacht naar iedere man die voorbij komt, is dit nummer niet besteed.
Pijnlijk is het besef dat de dagen dat ze dansten voorbij zijn.
De slapende man blijft ondertussen onbeweeglijk liggen Misschien danst hij wel in zijn dromen.
