| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol |
Als ik me verveel, wat regelmatig gebeurt, stel ik me, als favoriet tijdverdrijf, voor dat ik de hoofdrol speel in een film. Of in – moderne variant – een computer simulatie. Eigenlijk kan dat niet anders als ik kijk naar de bizarre situaties waarin ik zo nu en dan verzeild raak.
Jaren negentig, Keizersgracht. De clubcompetitie (bridge) heeft nogal wat voeten in de aarde omdat de minister van Defensie er op staat dat zijn maandagse ontspanningsavond doorgaat. Ondanks de oorlogsperikelen op de Balkan. Vooraf wordt de speelruimte grondig geïnspecteerd, onder meer op explosieven (honden). Tijdens het spelen zit er een gorilla, met ‘oortje’, in pak, aan de bar. Er staat er één, buiten, voor de deur. We, de minister, zijn partner en wij kruisen de degens. Dan, opeens, onder het spelen, bestempelt de bevelhebber me – notoire ouderwetse pacifist – als zijn ‘angstgegner’. Ben ik mooi klaar mee. Die man heeft de hele Nederlandse strijdmacht achter zich staan.
Een jaar geleden gebeurde er ook weer iets wat mijn gescripte plot-theorie bevestigt.
Ik ga dit niet verder uitleggen, maar ik heb, als fervent snookerliefhebber, een hekel aan een bepaalde speler. Ik vrees dat deze figuur wereldkampioen gaat worden. Dus ik besluit de finale te boycotten. Daarnaast, omdat ik de uitslag niet wil weten, om mezelf de ergernis te besparen, het sportnieuws een dag of twee te mijden. Heel kinderachtig. Maar zo ben ik. Scheelt een stuk in mijn humeur, en tijd trouwens. Win win. Zet ik, een paar dagen later, het journaal aan en dan… bij mijn weten nog nooit vertoond op de Nederlandse buis … komt de nieuwslezeres opeens met het wereldkampioenschap snooker, inclusief uitslag, op de proppen. In het kader van sportwedstrijden in Groot-Brittannië waar weer publiek wordt toegelaten nu de corona-maatregelen worden versoepeld.
Terwijl zich een lichte zwavellucht verspreidt, meen ik een holle lach te horen.
