‘Tante Gerritje was een oud-tante van me’, vertelt Simone Hoogervorst. Zij is oprichtster van Buurtatelier Tante Gerritje. ‘Ik ben als klein kind maar één keer met mijn moeder bij haar op bezoek geweest, maar dat bezoek heeft een onuitwisbare indruk op me achter gelaten. Ze had een huisje aan de poel in mijn geboortedorp. Het was heel kleurrijk, geiten en kippen liepen er gewoon binnen en alles was er heel anders dan in andere huizen.’

Henny Reubseat

‘Daarna mocht ik er nooit meer komen want tante Gerritje gold als gek en onaangepast. Maar daar is bij mij toen een zaadje geplant voor een droom denk ik, een soort verlangen naar zo’n plek waar iedereen in al zijn gekte en onaangepastheid zichzelf kan zijn en zijn creativiteit kan ontwikkelen. Zeg maar dat mijn aanleg voor kunst en creativiteit en hart voor kwetsbare mensen daar bij tante Gerritje voor het eerst geprikkeld werden.’

Na een lerarenopleiding op d’Witte Lelie en een carrière als decoratieschilder heeft Simone tien jaar geleden haar droom weten te realiseren. Tante Gerritje is een buurtatelier met idealen, zoals op haar website te lezen valt. Een laagdrempelige plek op Valentijnkade 12, waar mensen uit de Indische Buurt op een ongedwongen manier hun creatieve kant ontwikkelen, elkaar ontmoeten en leren kennen.

‘Als je iets echt wil en je hart zit erin,
dan lukt het ook’

Het atelier is gerealiseerd met hulp van minister Vogelaar, stadsdeel Oost en woningbouwcorporatie Eigen Haard, maar vooral door de visie en het idealisme van Simone Hoogervorst. Want zo’n plan om een buurtatelier op te richten in een (toen nog) achterstandswijk kan iedereen wel een goed idee vinden op papier, maar er komt pas geld voor vrij als iedereen vertrouwen heeft in de uitvoerder. ‘Als je iets echt wil en je hart zit erin, dan lukt het ook’, zegt Simone bescheiden.

Het is duidelijk, zonder haar inzet en passie zou Buurtatelier Tante Gerritje niet de prachtige plek zijn die het nu is. Vanaf de weelderig begroeide voorgevel tot de achtertuin ademen beide werkruimtes van het atelier kunstzinnigheid, warmte en gezelligheid. Er staat een oven voor keramiek, er zijn draaischijven, antiek aandoende kasten, en keurig geordende schappen met glazuren, klei en vele bollen wol. Een kleurrijke plek waar de echte tante Gerritje zich vast thuis gevoeld zou hebben. Als ik het atelier binnen stap op een vrijdagochtend, zijn er zo’n twaalf cursisten geconcentreerd bezig met hun keramiek werkstuk, elk hoekje aan de tafel is bezet.

Simone vertelt dat het Buurtatelier ook de ruimte geeft aan iedereen die een creatieve cursus wil geven en zo zijn er in die tien jaar al heel wat workshops verzorgd, van wol verven tot weven tot aquarelleren. Ze geeft deze workshop-vrijwilligers dan begeleiding hoe ze om moeten gaan met de deelnemers, want die kunnen erg van elkaar verschillen qua niveau, leeftijd, cultuur en achtergrond. Tante Gerritje is er vooral voor de minder kapitaalkrachtige mensen en voor mensen die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken.

Zelf geeft ze de laatste jaren vooral workshops keramiek, ze heeft in al die jaren natuurlijk zelf ook een ontwikkeling doorgemaakt. Zo is ze bijvoorbeeld gestopt met activiteiten voor kinderen op de woensdagmiddag. Ze wil nu vooral mensen begeleiden in het ontdekken van hun creatieve kant, en ze niet alleen maar bezig houden.

Als ik vraag of ze een schatting kan maken hoeveel mensen in die tien jaren een workshop hebben gevolgd in haar atelier, schiet ze in de lach. Nee, geen idee hoe ze dat moet schatten, duizenden? Of is dat te veel? Heel veel in ieder geval en daar is ze heel blij mee. Aan reclame maken of een website bijhouden hoeft ze dan ook niet te doen, de workshops die gegeven worden lopen altijd weer vol. In tegenstelling tot haar eigen tante Gerritje heeft Buurtatelier Tante Gerritje duidelijk veel bijgedragen aan meer verbinding in de buurt. Een droom die veel mensen blij heeft gemaakt.