Tuinpark Nieuwe Levenskracht bestaat dit jaar al 90 jaar. Het tuinpark startte in de crisisjaren van de twintigste eeuw, en werd opgezet voor werklozen, die weinig of geen inkomsten hadden, zodat ze hun eigen groente en fruit konden verbouwen. De overgrootmoeder van Els de Does kwam voor een volkstuintje in aanmerking omdat haar man een werkeloze timmerman was.
Dick Feenstra
De oma van Els verwierf in 1960 een grote tuin op Nieuwe Levenskracht en ontwierp zelf een stijlvol huisje met grote ramen en zelfs een slaapkamer. Tot dan toe waren de bouwsels dagverblijven. Op de tuin werden verjaardagen gevierd, kwam de familie samen en Els speelde er regelmatig met haar zusje. Oma’s designhuisje werd door de aanleg van de ring in 1973 gesloopt en dertien jaar geleden moest het park nog eens dertig tuinen afstaan voor de verbreding van die ring en de parallelweg die Science Park ooit bereikbaarder zal gaan maken.
In de voetsporen
Liefde en interesse voor wat groeit en bloeit, heeft Els van haar oma en ook van haar vader. Begin jaren zeventig begon hij een biologisch-dynamisch tuinbouwbedrijf in West-Friesland en Els hielp hem met een plaggenschuiver het weiland te ontginnen, pootte aardappelen en uien in de aarde of zaaide bij volle maan. Ze was tien jaar en hielp bij het plukken van fruit, leefde zich uit bij het slootjespringen en het bouwen van hutten.
Dertig jaar geleden trad Els in de voetsporen van haar grootmoeder en oma. Ook zij nam een tuin op Nieuwe Levenskracht. Dat het een oud park is met grote bomen waarin ransuilen broeden, sprak haar aan. Ze verwierf een dagverblijf, het oudste huisje op de tuin en verruilde dat jaren later voor een huisje met een slaapkamer en een tuin met meer mogelijkheden en een hoge haag.
Die haag groeide te breed en verdween nadat iemand van de tuin tegen haar zei: ‘Je bent je altijd aan het verstoppen.’ Daardoor kreeg Els meer contact met haar medetuinders. Waar de heg stond groeien nu vaste planten en daardoor ontdekte ze hoe fijn het is om schoonheid van bloeiende planten met passanten te delen.
Doorn in het oog
Principieel is ze als het om ons milieu gaat. Door de toenemende polarisatie en het groeiend moralisme heeft ze vrienden verloren. Ze neemt niet meer het vliegtuig: op de tuin en ook waar ze woont, heeft ze te vaak last van dalende of stijgende vliegtuigen. En de uitstoot van vliegtuigmotoren die onze lucht vervuilt zonder belasting op kerosine, is haar een doorn in het oog.
In de tuin van Els wordt geen gif gebruikt en ze is blij dat creatief tuinieren, waardoor de natuur meer haar gang kan gaan, mogelijk is op Nieuwe Levenskracht. Die natuur is een inspiratiebron voor haar schilderijen en zo werd haar tuinhuis ook haar atelier.
Toen ze dertig jaar geleden in de voetsporen van haar voorouders trad was het regime er strak en streng. Nu is ze trots op het ecolint dat is aangelegd en is ze een half jaar geleden bestuurslid geworden van Nieuwe Levenskracht.
