Woongroep ‘Lievevrouwebedstroo’ bestaat 30 jaar. In het opvallende gebouw aan de Woltera van Reesstraat heeft de woongroep haar wooneenheden en gemeenschappelijke ruimte. Daar doen Ans van de Scheur, 85 jaar en mede-oprichtster van de groep en Samantha Bezembinder, 52 jaar en recent bij de groep komen wonen, hun verhaal.
Julien Oostenbrink | Foto Anita Boelsums
Bij binnenkomst wordt een kop koffie ingeschonken en een koekjestrommel op tafel gezet. Op de wc-deur hangt een grote prent: een portret van Egon Shiele. Op tafel een grote onafgemaakte puzzel.
Ans bracht ons naar een andere tijd. De late jaren 80. Ze kwam net terug uit Frankrijk na een mislukte poging om een vrouwencamping te starten. Amsterdam-Oost bracht Ans echter op een nieuw idee: een woongroep voor alleenstaande vrouwen. ‘Vrouwen hadden al zo lang de tweede viool gespeeld!’
Geen tegenwerking
En de lat werd hoog gelegd! Ans wilde de nieuwbouw in, en ze was ook bereid om daarvoor te vechten. Samen met andere vrouwen vormde Ans een hechte club waar ook naar geluisterd werd. Ze kregen hulp van Henk Langestraat van wooncorporatie Woning Centrum Oost. Voor ze het wisten gingen ze op gesprek bij de gemeente van Amsterdam waar iets heel eigenaardigs gebeurde.
Ans en de vrouwen die zich bij haar hadden aangesloten hadden zich voorbereid op een flinke discussie en waren bereid om hun schouders er flink onder te zetten om het idee waar te maken. Tot hun grote verbazing was dit helemaal niet nodig!
Wensen ingewilligd
Er zaten drie kandidaat-architecten op hen te wachten die allemaal hun eigen wervende verhaal presenteerden. Uiteindelijk werd er gekozen voor Duinkeren van der Torre. Ze konden gelijk aan het werk. ‘Onze droom werd steen!’
En niets was minder waar: er werd volledig geluisterd naar alle wensen. Een terras op het zuiden, een grote gezamenlijke ruimte voor de vrouwen, een lift en nog veel meer. Het was inmiddels eind jaren 80. Ans bestempelt deze tijd met de titel ‘de golf van vernieuwing’.
En uiteindelijk, na een lange voorbereiding, werd er gebouwd. Ans bleef volledig betrokken bij het bouwproces en mocht af en toe (met een helm) zelfs even kijken. Ans geeft wel eerlijk toe dat ze de strijd miste. ‘Strijd verbindt ons’, zegt ze daarover. En omdat alles zodanig goed verliep, haakten sommige vrouwen zelfs af.
Saamhorigheid
Als Ans de geschiedenis van het ontstaan heeft verteld, mengt Samantha zich ook in het gesprek. ’Ondanks het feit dat de woongroep bijna helemaal uit andere leden bestaat dan 30 jaar geleden is er aan de samenhorigheid niets veranderd.’ Samantha denkt dat dit mede komt door dat je je als nieuwe bewoner erg welkom voelt. Er is vanaf dag één belangstelling voor je en een contact met de andere groepsleden. Er wordt goed gecommuniceerd, en dat is volgens zowel Ans als Samantha heel belangrijk. ‘We laten elkaar altijd uitpraten en hebben respect voor elkaar,’ zegt Samantha. Ans voegt hier nog aan toe dat ze enorm van de gesprekken geniet en leert. Beide vrouwen zijn enorm dankbaar voor het bestaan van deze geslaagde woongroep. En ze zijn ervan overtuigd dat hij nog een flink aantal jaren zal bestaan!
