Ze is geboren en getogen in Oost. Ze schrijft romans, kookboeken en columns. November 2021 begon ze haar eigen uitgeverij van kookboeken. Haar zesde roman, De hand van Mustang Sally verscheen onlangs. Eva Posthuma de Boer is druk, discipline is belangrijk. De ochtend is er voor creatief werk, de middag voor afspraken.
Martien van Oorsouw | Foto Bonnita Postma
In De hand van Mustang Sally wordt de zesjarige Abel overreden op de dijk waaraan hij woont. De roman gaat over de gevolgen die zijn overlijden op de betrokkenen heeft; zijn ouders, zijn zus, de chauffeur, de buren.
De recensie op Hebban begint als volgt: ‘Wauw, dit boek liet mij echt even goed nasudderen. Kippenvel gewoon. Al vanaf de eerste pagina weet Eva Posthuma de Boer haar lezer bij de keel te grijpen.’ ‘In haar rijke roman laat Eva Posthuma de Boer zien hoe de mens het noodlot dan misschien niet keren kan, maar wel ombuigen. Een imponerende prestatie.’ schrijft Arjan Peters.
De aanleiding
‘Het is geen autobiografisch boek,’ zegt Eva, ‘maar de aanleiding is dat wel.’ Een vriend van haar overleed onverwacht. ‘De laatste keer dat ik hem sprak vertelde hij over een bezoek aan zijn moeder. Bij de bakker werd hij door een man aangesproken die zei dat hij de vrachtwagenchauffeur was die zijn broertje had aangereden. Hij werd geboren na de dood van zijn broertje.’
Zijn dood stemde haar tot nadenken. ‘Hij was 46 en had een destructief leven geleid.’ Ze besloot onderzoek te doen. In de psychiatrie wordt een kind dat kort na de dood van een ander kind geboren wordt een vervangkind genoemd. Vervangkinderen hebben het gevoel dat ze het leven niet waard zijn, ze moeten iets goed maken dat niet goed te maken valt. Over hun geboorte en opvoeding hangt een sfeer van rouw. Ze leiden vaak een destructief leven. Vincent van Gogh wordt vaak als voorbeeld genoemd.
‘Op zich was deze gebeurtenis, hoe ingrijpend ook, niet genoeg voor het boek. Voor een boek zijn meer elementen nodig. Het idee om het verhaal te situeren op één plek viel me in. En ik wilde onderzoeken hoe de impact van zo’n gebeurtenis doorwerkt in het leven van de personages. Ik ben begonnen met het uitwerken van de relaties die de personages tot elkaar hadden. Uiteindelijk heb ik bijna drie jaar aan het boek gewerkt.’
Het schrijven
De hand van Mustang Sally is haar zesde roman. ‘Last van een writer’s block heb ik nooit gehad, ik heb veel plannen en ideeën. Af en toe moet ik hard nadenken welke bocht ik moet nemen, maar inmiddels heb ik wel ervaring met wat ik moet doen als ik vast zit. Soms focus ik me helemaal op het boek, trek ik me terug in een hutje op de hei om me helemaal op het boek te richten. Soms weet ik welke scene ik wil schrijven, dan begin ik gewoon en ontstaan de ideeën schrijvenderwijs. Het moeilijkste van schrijven is tot de kern komen. Alles moet in dienst staan van het verhaal. Je weet natuurlijk nooit welke woorden je gaat gebruiken als je een scene schrijft, dat maakt het schrijven magisch.’
‘Door de constructie was dit een fijn boek om te schrijven. Niks is zwart – wit, alles is vanuit de personages te begrijpen. Ik wil niet dat de lezer te snel oordeelt.’
‘Meestal dient een idee voor een volgend boek zich al aan als ik aan een boek aan het schrijven ben. Het moet natuurlijk sudderen. Daar moet je natuurlijk goed over nadenken, het moet meerdere dimensies hebben. Als het idee mij niet drie jaar kan boeien, hoe kan ik dan verwachten dat het de lezer boeit? Nee, ik vertel er niks over, dat brengt ongeluk.’
‘In de periode tussen twee boeken voel ik me het ongelukkigst. Ik mis dan echt de twee werelden waarin ik verkeer als ik aan een roman werk. Ik ben heel gelukkig als ik schrijf.’
Eva’s Keukenkast
Ze heeft het druk. Naast de optredens en interviews die het uitbrengen van een boek met zich meebrengt, heeft De Keukenkast, haar uitgeverij, onlangs de eerste vier kookboeken uitgebracht. Elk boek bevat 25 recepten rond één ingrediënt: asperges, ei, gember en chocola. ‘Gelukkig heb ik een ijzeren discipline.’
Wonen in Oost
Op een korte onderbreking tijdens haar studie na heeft Eva altijd in Oost gewoond. ‘Ik ben geboren in de Weesperzijdestrook. Als kind ging ik met een vriendin rollerskaten in de gangen van het Volkskrantgebouw. In 1999 ben ik neergestreken in de Watergraafsmeer en er nooit meer weggegaan. Eigenlijk is het een dorp, ik ken de groenteman en de haringman al twintig jaar. De buurt heeft lekker veel horeca gekregen, heerlijk.’
De buurt is wel veranderd. ‘Vroeger was het meer een volksbuurt, nu ziet het er scheel van de bakfietsen. Het wordt eenduidiger, een rijke, witte buurt. Rijk links, zeg maar. Ik woonde al in deze buurt voor het zo was, ik heb er de buurt niet op uitgekozen. Je woont hier comfortabel, dat geef ik toe, maar er is weinig variatie. Mijn zoon woont in de Indische Buurt, daar gebeurt wel iets verrassends, daar komen culturen bij elkaar. Daar zou ik nog wel naar toe willen.’
In de coronatijd zijn Amsterdammers wakkergeschud. Ze zagen de schoonheid van de stad, een autovrij centrum. ‘In de loop van de jaren is Amsterdam wel aangeharkter geraakt. Ik ben een kind van de jaren 80, woningen werden gekraakt, in het centrum werd gewoond, de Watergraafsmeer was een buitenwijk. Het centrum is nu van de toeristen. De eendjeswinkels en de nutellawinkels moeten opsodemieteren. Amsterdam moet weer van de Amsterdammers worden.’
De hand van Mustang Sally (AmboAnthos) is hier te koop.
De kookboeken zijn te koop bij de Linnaeus boekhandel en bij de uitgeverij.
