Vandaag wilde ik de loftrompet steken over de Eilandenboulevard, dat geheel vernieuwde stukje Amsterdam dat van de Czaar Peterstaat naar de Kattenburgerstraat loopt.
Eindeloos is erover vergaderd en zijn er plannen gemaakt voor men eindelijk met de uitvoering begon. Naar oud Amsterdams gebruik liep de voorziene planning waarin men de werkzaamheden wilde verrichten met minstens een half jaar uit en doemden er onverwachte problemen op die onverwijld aangepakt dienden te worden.
Over antwoord op de vraag met hoeveel euro’s de begroting is overschreden, gebruikelijk bij dergelijke projecten, wil ik het hier liever niet hebben. Want laten we wel wezen, het resultaat mocht er zijn.
De nieuwe verbindingsweg lag erbij als door een ringetje te halen, en het nieuwe geasfalteerd fietspad met rijstroken in twee richting is een hele verbetering ten opzichte van de vroeger hobbelende ventweg aan een kant van de weg en het fietspad met losliggende tegels aan de andere kant.
Met vreugde, gemak en zonder enig gevaar zoef ik nu langs Oostenburg, Wittenburg en Kattenburg. Ik ben echter ook een tikkeltje weemoedig over die Eilandenboulevard. Ik wil hier niet gaan klagen over de vluchtheuvel ter hoogte van de Oosterkerk, die overstekende fietsers als hinderlijk ervaren. Dat zal vast een geintje van de ontwerpers zijn, effe fietsertje pesten zodat ze goed uitkijken.
Neen, dat is niet de oorzaak van mijn melancholieke stemming, het komt omdat het fietspad nu al is aangetast. Op meerdere plekken hebben wegwerkers op onbehouwen wijze gaten in het asfalt geboord, en die gaten vervolgens met straatstenen opgevuld. Ik wordt er een beetje droevig van, en ik kan wel wenen als ik over die verse littekens rijdt, dan hobbelt het namelijk ook weer ouderwets.
En dan besef ik me weer dat alle schoonheid tijdelijk is en uiteindelijk vergaat. En dan voel ik me even filosoof op de Eilandenboulevard.
