Na de tragische dood van Sam van Grondelle hebben zijn nabestaanden zijn plan verwezenlijkt: een cursus die statushouders opleidt tot voetbalcoach. Eind juni worden de eerste certificaten uitgereikt.
Jaap Stam | Foto Frank Schoevaart
In de kantine van de voetbalclub GeuzenMiddenmeer tekent trainer Carlos Alarcón Vidal op een groot vel papier de loop van de bal en de looplijnen van de spelers. Stippellijnen voor spelers, ononderbroken lijnen voor de bal. De les gaat over passoefeningen, kaatsen en motiveren. ‘Bouw elke training een nieuwe stimulans in.’ Vijf statushouders luisteren aandachtig. Schuin boven het papier met de voetbaltheorie hangt een ingelijst rood shirt met Sam 1.
Sam is Sam van Grondelle, trainer-coach van Vrouwen Zaterdag 1 van GeuzenMiddenmeer, die afgelopen herfst op 29-jarige leeftijd verdronk na een avondje stappen. Als organisatieadviseur had hij zich beziggehouden met de inburgering van nieuwe Nederlanders en hij was plannen aan het maken om statushouders (asielzoekers met een verblijfsvergunning) uit Amsterdam-Oost te betrekken bij GeuzenMiddenmeer als trainer-coach. Zijn nabestaanden hebben die ideeën uitgewerkt en de stichting Samsplan opgericht. Slogan: een sportieve weg naar integratie.
‘Een voetbalclub is een ideale omgeving om te integreren’, zegt zijn stiefzus Sterre Westra, die de organisatie doet. ‘De hele buurt komt bij elkaar, ouders, kinderen, senioren, junioren, je kunt met alle leeftijden in contact komen. Op de club kunnen ze de taal leren, doen wat ze leuk vinden en kunnen ze als coach ook nog iets betekenen.’ De cursisten lopen mee met jeugdtrainers en hebben een buddy van de club, een leeftijdgenoot die ze wegwijs kan maken in de club en daarbuiten.
Carlos is hoofdtrainer van GeuzenMiddenmeer en kent Sam uit de tijd dat hij hem trainde in de jeugd, ‘een bijzonder kereltje met lange manen, vrolijk en leergierig’. Later zagen ze elkaar wekelijks omdat hun teams op dezelfde avond trainden. ‘Sam vroeg me wat ik vond van zijn plannen voor statushouders. Ik zei meteen: moet je doen’, zegt Carlos terwijl hij zijn vuisten balt. ‘Deze cursus is zijn erfenis.’
Zijn enthousiasme heeft te maken met zijn achtergrond, zegt Carlos. Als 21-jarige vluchtte hij in 1977 met zijn vader (‘een linkse rakker’), zijn moeder, een zusje en vier broers uit Chili voor het regime van de rechtse dictator generaal Pinochet. Via de Federatie voor Zuid-Amerikaanse vluchtelingen kwam hij terecht bij JVVO, Juist Voetbal Verenigt Ons, dat destijds speelde op de velden waar nu SV Diemen huist. ‘Een toepasselijker naam voor een voetbalclub is er niet.’
Met Zuid-Amerikanen van allerlei nationaliteiten speelden ze mooi, technisch verzorgd voetbal. ‘We hadden veel fans, die gingen zelfs mee naar uitwedstrijden en namen ons op sleeptouw. Via hen leerden we Nederlanders en de Nederlandse cultuur kennen. Op de club leerden we de cultuur van de kantine. Clubs kunnen veel betekenen voor vluchtelingen.’
Na anderhalf uur theorie gaan de aankomende coaches het veld op om het geleerde in de praktijk te brengen. Drie speelsters uit het team van Sam spelen mee. Tegen een cursist wiens aandacht even is verslapt: ‘Hé vriend, overnemen!’ Carlos loopt als een dirigent tussen de spelers. Hij wijst, stimuleert, corrigeert, doet oefeningen voor en trapt een balletje mee. Als het naar zijn zin te stil is: ‘Praat tegen elkaar. Voetbal hoort een feestje te zijn.’
Meer informatie samsplan.nl
