Groene daken en zonnepanelen. Allemaal heel goed voor het milieu. Maar het slopen van een groen dakterras voor zonnepanelen? Dat is wat Jonneke Bekkenkamp als huurder van de Alliantie is overkomen. ‘Een slepende kwestie. Een schoolvoorbeeld van hoe huurders worden behandeld.’
Mei 2018 krijgen wij als huurders van twee appartementen die deel uitmaken van een woongroep aan de Binnenkadijk een briefje door de brievenbus met de mededeling dat onze daken gerenoveerd moeten worden en of we onze potten en pannen tijdig willen verwijderen.
Onze potten en pannen? Die staan sinds 2010 op een dakterras van 73 vierkante meter tropisch hardhout, omheind door balustrades in de stijl van het Entrepotpakhuis waarvan onze appartementen deel uitmaken. Aangelegd met toestemming van de Alliantie, door een door de Alliantie aangewezen aannemer.
Gealarmeerd nemen wij contact op met de Alliantie. Geen reactie. Twee maanden later begint de herrie. Mannen op het dak. Die hebben te horen gekregen dat het dakterras illegaal is. Wij in paniek bellen met de Alliantie, en zowaar, we krijgen twee medewerkers bereid om te komen kijken. Met een jurist van de zaak op de telefonische achterwacht.
Wij moeten meewerken. Prima natuurlijk, maar hoe? En hoe wordt het terras na afloop weer opgebouwd?  Het terras blijkt namelijk niet demontabel. Wij halen er een expert bij die adviseert om het hout in vierkante stukken te zagen die dan later als tegels hergebruikt kunnen worden. Dat wil de Alliantie niet ‘want een deel van de tegemoetkoming naar de VvE is dat er tegels worden geplaatst’. Na enig mailverkeer komen we tot een overeenkomst.  De Alliantie breekt het terras op. De kosten voor de wederopbouw delen we. Naar schatting van de Alliantie gaat het al met al zo’n drie weken duren. De gebiedscoördinator vraagt daarvoor een offerte aan bij de firma die ook andere terrassen en binnentuinen aan het vernieuwen is. We schrijven september 2018.
September 2018, de maand van de sloop van ons dakterras. We zijn nu twee en een half jaar verder en ons dakterras is nog niet terug. Wat bleek: in de notulen van de VvE was niets te vinden over een verleende toestemming. Was het door de Alliantie niet voorgelegd aan de VvE?  De gebiedscoördinator van de Alliantie nodigt ons uit om mee te gaan naar de eerstvolgende vergadering van de VvE. Bij de gratie Gods worden we daar ontvangen en mogen we ons verhaal doen. En zowaar: toestemming. Onder de harde voorwaarde dat de afstand tot de dakrand van 30 centimeter naar 1 meter gaat.
De aannemer van de Alliantie die de binnentuinen en terrassen aan het vernieuwen is wil ons dakterras niet meer meenemen dus wij mogen nu zelf een aannemer zoeken. Die moet wel met een tekening komen. Hoezo een tekening? Wij hadden nog de plattegrond van het dak. Dan is het toch gewoon een kwestie van een lijn trekken op een afstand van 1 meter van de dakrand? De Alliantie blijft erbij. De aannemer benadert twee architecten, maar die komen daar niet voor. Uiteindelijk maakt hij zelf maar een ‘tekening’ en komt hij met een offerte. Wij akkoord, de Alliantie akkoord.
De aanleg wordt ingepland, maar de houten tegels (ons duurzame hout was nog niet afgevoerd of het maakte niet meer uit, hout of steen) zijn nog net niet besteld of de toestemming voor herbouw wordt voor de tweede keer ingetrokken. Het contract met de firma Zon op het Dok kan niet worden aangepast. Maar wij hadden toch een bouwvergunning van de gemeente? Dat stelde niets voor: ‘Overigens is een gemeentelijke vergunning is betekenisloos’. Volgens de jurist van de Alliantie hebben wij nergens recht op. Hoezo niet? Wij naar de onafhankelijke klachtencommissie. We schrijven eind februari 2020, vlak voor de eerste lockdown. De behandeling kan niet online. Tot het einde van de lockdown in zicht komt. Dan kan het ineens wel, en dan weer niet. Drie maanden na de indiening van onze klacht worden we ontvangen.
De voorzitter vindt ons naïef, maar de uitkomst is niet slecht. De commissie adviseert ‘de verleende toestemming van de VvE aan de Alliantie Amsterdam gestand te doen, waarin toestemming is verleend om een specifiek deel van het gemeenschappelijke dak te laten gebruiken voor een dakterras, dat daar eerder is ingericht geweest’. En om samen met de VvE in overleg te gaan met Zon op het Dok met als inzet om het platte dak boven onze woningen – en pal voor onze hoger gelegen slaap/studeerkamers (!) – te vrijwaren van zonnepanelen.
Een mail uit februari van dit jaar slaat alle hoop echter weer aan duigen. Het dakterras mag definitief niet terug. Waarom niet? Navraag bij Zon op het Dok leverde ons een terug verwijzing naar de VVE op. Zon op het Dok zegt geen partij te zijn.
We kunnen wel een compensatie krijgen. Daarvoor moeten we zelf maar met een voorstel komen, dan kan de Alliantie altijd nog met een tegenvoorstel komen. Vijf weken nadat wij ons voorstel doen – vergoeding van de waarde van het terras, vast te stellen door een onafhankelijke taxateur en toewijzing van vergelijkbare woningen met een tuin of terras – komt de Alliantie half april met een tegenvoorstel: ‘een tegemoetkoming in de restwaarde van het terras’. Dan moeten we wel zelf de op het dak van de buren opgeslagen restanten opruimen.
Alsof je de eigenaars van een door jou overreden huisdier een tegemoetkoming in de restwaarde van het beestje aanbiedt, als ze zelf het stoffelijk overschot afvoeren. Â Meters balustrade, enorme potten met tuinaarde, dode planten, tuinmeubilair, alles van vijfhoog naar beneden. En dan: waar naar toe?
Groene daken of zonnepanelen, allemaal goed voor het milieu, maar niet in alle gevallen. Voor ons is de sloop van ons dakterras een emotioneel en een financieel verlies. Voor het klimaat is de afvoer van een dakterras niet goed. Maar los van ons individuele geval: het klimaatvoordeel van zonnepanelen wordt aan de Entrepotdok kant van ons pakhuis in de plannen geheel of gedeeltelijk – daar zou een onderzoek naar gedaan moeten worden – teniet gedaan door de  noodzaak van airco’s in de ruimtes waar de warmte boven de panelen naar binnen gaat komen.  Wij zullen om die reden onze slaapkamerramen niet meer open kunnen laten in de zomer.
Daar hadden ze bij de gemeente ook over moeten nadenken, bij het afgeven van de vergunning aan ons als huurders. En ze hadden natuurlijk ook op het moment dat de aanvraag van de VVE voor de aanleg van zonnepanelen met ons in overleg moeten treden als bewoners aan wie eerder een vergunning was gegeven voor de bouw van een dakterras. Rest ons dan niets anders dan een juridische weg, waar opnieuw veel tijd, geld en negatieve energie in gaat zitten?
_____
Reactie van de Alliantie
Wij vinden het spijtig voor mevrouw dat het dakterras niet terugkomt.
Belangrijk om te weten: het is de VvE die bepaalt wat er met en op het dak gebeurt. Circa 11 jaar geleden heeft de Alliantie onterecht toestemming gegeven voor de bouw van het dakterras.
Wij hebben daarom vervolgens ons uiterste best gedaan om het dakterras te behouden. Uiteindelijk heeft de VvE gekozen voor zonnepanelen en is het niet gelukt om het dakterras te behouden.
Omdat wij begrijpen dat mevrouw het jammer vindt dat het dakterras niet meer terugkomt en uit coulance vanwege de eerder gegeven toestemming, zijn wij in gesprek met mevrouw over een eventuele vergoeding.
Met vriendelijke groet,
Annet Postma
Senior Adviseur Communicatie
