Herfst. Een jaargetijde van weemoed, melancholie en verval. De dagen worden korter, duisternis valt over de stad en haar inwoners, die dit jaargetijde lijdzaam moeten ondergaan, geteisterd door regen, hagel en wind. Velen vervallen in somberheid en lethargie als de bladeren vallen, en neigingen tot zelfvernietiging zoals alcoholisme, drugsgebruik, vraatzucht en suïcide steken de kop op.
Toch zijn er zelfs in dit jaargetijde gebeurtenissen die deze alom aanwezige gevoelens voor een kort ogenblik kunnen verlichten. Zorgen voor een kort geluksmomentje. Momenten die de geest doen tintelen en zorgen dat de mensen het drama van het dagelijks leven weer voor even aankunnen. Een zo’n moment vond vorig jaar plaats en staat in mijn geheugen gegrift.
De brug bij het Scheepvaartmuseum gaat omhoog. De bladeren die er op liggen beginnen te schuiven. Eerst langzaam. Dan sneller. Veranderen in een lawine. Worden meegevoerd door de wind. Dwarrelen in het rond. Prachtig mooi. Toeristen kijken verbouwereerd toe. Kreten van verbazing. Fototoestellen klikken.
Een op dat moment kreeg ik een idee, een helder moment. Waarom wordt er de gemeente, die toch waakt over ons aller welzijn, geen actie ondernomen om de herfst een beter imago te geven en daarmee het leed van velen te verlichten? Dat kan zeker in een zo rijk met bomen gezegend gebied als postcode 1018.
Noem het Autumn Snow, of in goed Nederlands, herfstsneeuwfestival, als vervolg op de Spring Snow campagne waar we ieder jaar in de lente mee om de oren worden geslagen. Bedenk een multimedia campagne om vallende herfstbladeren, de duisternis en het slechte weer een positief imago te geven. Om de somberheid die bij dit jaargetijde hoort te bestrijden. Om het imago van deze door drugscriminelen gecontroleerde stad op te krikken. Om meer toeristen aan te trekken.
Oh nee, laat maar.
