Nu de kleine weer doorslaapt is er weer ruimte om eens iets te lezen. Ik moest erg lachen om de column van mijn collega-columnist Eva Kwakman over de ‘Bakfietsmens’. Zo ontzettend herkenbaar.
Ook ik zie de stad ook zienderogen veranderen in een yuppen-paradijs. Provincialen van buiten Amsterdam met flashy Raybans op de neus in een elektrische bakfiets en een flinke zak centen onder de arm die de stad over lijken te nemen. Sociale huur die te koop wordt gezet. Inheemse Amsterdammers die worden verjaagd uit de stad door torenhoge prijzen. Oneerlijk voelt het. Dit is het resultaat van tien jaar lang een rechts kabinet: een gigantisch woningtekort en een woningmarkt die strak staat. Een nog groter onderscheid tussen arm en rijk. Het is een pijnlijk besef.
Misschien ben ik wel de volgende ras-Amsterdammer die de stad gaat verlaten. Ik ben namelijk besmet geraakt met het huis-kopen-virus. Een virus dat waait over mijn generatie van dertigplussers met kids. Bijna iedereen die ik ken is ermee bezig of heeft al een huis gekocht. Elk jaar worden woningen zo’n tien procent duurder, dus die race tegen de klok begin ik te voelen.
Die volgende stap lijkt wel een must. Daarnaast wil je ook een beetje voorsorteren op de toekomst. Voorzichtig fantaseren over een tuin. Een huisdier. Een tweede kind. Het kriebelt.
Een huis huren voelt niet meer financieel intelligent. Je investeert nergens in, het is ‘weggegooid geld’ wordt er gezegd. Zo’n bedrag kan je beter in je hypotheek stoppen. Ik kan ze geen ongelijk geven. En in corona-tijden is een kantoor aan huis ook wel heel erg prettig. Steeds meer argumenten vóór stapelen zich op.
Aanvullend aan dit virus heb ik een serieuze Funda-verslaving ontwikkeld. Wat een duivelse app is dat. Op elk dood moment zit ik te scrollen. Zoeken op de kaart van Nederland is favoriet. Wat een parels komen er voorbij. Alles wat betaalbaar is en dicht bij Amsterdam ligt, geef ik een hartje. Vervolgens stuur ik een mail voor een bezichtiging. Altijd even afwachten of je mag, want het is dringen. Meestal hoor je helemaal niks, maar soms mag je komen kijken. En dan voel je je toch vereerd. Wat een buitenkans!
Het is een gek gokspelletje waar ik aan verslaafd ben. Als bij een fruitautomaat trek ik elke dag aan de hendel. Elke dag komen er weer nieuwe parels op de markt. De een nog mooier dan de ander. De foto’s en het rode hartje geven triggeren kennelijk mijn dopamine-aanmaak, want ik wil alleen maar meer meer meer. Zo ontwerpen ze die apps ook. Je betaalt met je aandacht en ze spelen in op je fear of missing out.
Ik voel me ook oprecht teleurgesteld als we niet mogen komen kijken omdat het al vol zit. De verslaving komt dus ook echt mijn emotionele huishouden binnen. Ze hebben me. Het is zelfs zo erg dat mijn vriend mij een Funda-verbod heeft gegeven. Gék wordt hij ervan. Regelmatig rolt hij met zijn ogen als ik mijn telefoon weer in zijn gezicht duw. Hij heeft nu een grens gesteld. Zodra de avondklok ingaat, mag ik hem geen huizen meer laten zien.
Mijn verslaving bereikte zijn hoogtepunt toen ik afgelopen week vijf bezichtigingen had ingepland. Heel Midden-Nederland hebben we afgereden. Allemaal waren ze het nét niet: goed huis – slechte buurt, mooi huis maar muizengif in de kastjes verstopt, leuk hoor maar te klein, lekker authentiek maar een scheve krakende vloer (dat gaat toch irriteren), een te gladde makelaar (en overigens ook te laat).
Als je zo’n groot bedrag gaat besteden, moet álles kloppen. Hoewel zo’n bezichtiging een leuke uitstap lijkt in de saaie corona tijd, kost het somehow ook mega veel energie. Elke keer ga je in een soort fantasie geloven en moet je vervolgens weer dealen met de desillusie. Het is nooit zo mooi als op de plaatjes. ‘We doen dit nooit meer’, zeiden we uitgeput onderweg naar huis.
Uit zelfbehoud en vriendjes-behoud heb ik de app cold turkey verwijderd. Ik heb me voorgenomen ons balkon lekker vol te gooien met verse bloemen en de slaapkamer een likje verf geven. Dan voelt het weer als nieuw.
Het cadeautje van dit alles is dat je je eigen huis weer gaat waarderen en dat je gaat kijken naar wat je al hebt. Dat je kijkt naar wat er wel is.
Volgens mij ben ik spontaan genezen. Kijken hoe lang ik het volhoud.
