Bij de achteringang van de Hermitage is toch nog iets te zien. En nog gratis ook. Tot eind 30 april is er een tulpententoonstelling. Bakken vol met bloeiende bloembollen in allerlei variaties. Mooi. Ter gelegenheid van 500 jaar tulpen of zoiets.
Er omheen drentelde een eenzame vrouw die er foto’s van maakte. Een keurige dame in een regenjas en permanent in het haar. Ze maakte me deelgenoot van haar genot bij het zien van zoveel schoonheid en kleurenpracht.
Achter de bollen stond een gigantische rat. Verderop een gigantische poes en nog meer dieren. Allemaal gemaakt van schrootafval door een kunstenaar. Er stond een foto met zijn naam en informatie, waarbij gemeld dat hij leed aan autisme en vanaf kindsbeen al een fascinatie voor het werken met ijzerafval had.
Indrukwekkend allemaal.
Vlakbij de ingang van de ook daar gevestigde Outsider art Gallery zaten twee mannen op een bankje. Een van de mannen wenste me goedemiddag, en vertelde me gelijk dat hij uit Nijmegen kwam, aan een bipolaire stoornis leed en dat zijn vriendin een jaar geleden was overleden aan de gevolgen van Covid-19.
Het stervensproces had zich in een tijdsbestek van een dag afgespeeld, hij had geen afscheid van haar kunnen nemen en hij het nu heel zwaar. Gelukkig werd hij goed opgevangen door familie en vrienden zei hij en wees naar de man die naast hem zat. Diens ogen begonnen te twinkelen en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Daarna vertelde de man uit Nijmegen het verhaal nog een keer. En nog een keer.
Bij de bollen scharrelde weer een eenzame vrouw rond. Jonger, in denimkledij, kleiner van gestalte en met ravenzwart haar in een paardenstaart. Gewapend met haar telefoon en met haar aandacht in opperste concentratie op de tulpen gericht. Voorbij de bollen lag haar omgevallen fiets. Uit de fietstassen was een opvouwparaplu gerold, maar dat alles was blijkbaar aan haar aandacht ontsnapt.
Toch nog iets te zien bij de Hermitage, nog gratis ook.
