In de ingang van het Tropenmuseum stond een rij. Aan het eind van de rij was een jongedame met een mondkapje bezig QR-codes en identiteitsbewijzen te controleren. Ze was in druk gesprek met een oudere verontrust kijkende vrouw met kort haar en een ziekenfondsbril aan wie de toegang werd geweigerd omdat ze geen identiteitsbewijs kon tonen. Wel een museumkaart, maar dat volstond niet, hoewel die ook persoonsgebonden is. Regels zijn regels hield de controlerende jongedame stug vol. De oudere vrouw wist evenmin van wijken.
In de rij wachtenden ontstond onrust over haar houding en er stapte iemand naar voren met een van opgekropte woede vertrokken gezicht en de intentie deze eigenwijze persoon eens flink de waarheid te zeggen. ‘Laat nou gaan’ verzuchtte een medewachtende.
Op hetzelfde moment nam een bewaker het gesprek met de oudere vrouw over. Nee, geen sprake van dat ze binnenkwam, sprak hij gedecideerd en zette zijn schouders op.
De volgende in de rij was een toerist. Ook hij werd geweigerd, want iets met zijn QR-code was niet in de haak. Hij draaide zich om en verdween gelijk. Zonder protest aan te tekenen, maar zichtbaar teleurgesteld.
De volgende was ik. Zonder problemen passeerde ik de controle, ik ben immers al heel mijn leven een oppassende kleinburger die braaf alle regels en voorschriften kritiekloos opvolgt.
Dus snel een kaartje aangeschaft, jas en burgermanspet in een locker, toiletstop en naar de lift. Bij de ingang stond nog immers de oudere vrouw tegenover de bewaker. Nu stond ze met een zuur gezicht verwoed op haar mobiele telefoon te tikken. Naast haar stond de bewaker zijn macht uit te oefenen.
Want regels zijn regels en
