Home Overzicht Ik voel me zo verdomd alleen

Ik voel me zo verdomd alleen

0

Er is een stille ramp gaande in onze verpleeghuizen. Nadat in de media lange tijd vooral zorgen waren over het aantal plekken op de Intensive Care, komen de verpleeghuizen steeds meer in het nieuws. De meest kwetsbare ouderen wonen samen dicht op elkaar in de verpleeghuizen. En nu het coronavirus is doorgedrongen op de verpleegafdelingen zijn de gevolgen groot. Ook in Oost ontkomen we hier niet aan. Ik maak me zorgen over onze ouderen in het Flevohuis, het Dreeshuis, de Open Hof, de Kastanjehof, Ingenhouszhof en de Gooyer. Ik denk aan onze ouderen en aan hun verzorgenden.

Het is zo pijnlijk dat opa’s en oma’s, vaders en moeders, echtgenoten en echtgenotes niet bezocht kunnen worden door hun families. Veel families leven dagelijks in de onzekerheid hoe het gaat met hun naasten. Ons zorgpersoneel in de verpleeghuizen zijn onze helden, net zozeer als onze helden in de ziekenhuizen en op de ambulances. We kunnen niet genoeg uitspreken hoe dankbaar we hen zijn. Ook in Oost zijn geweldige acties georganiseerd bij onze verpleeghuizen: er zijn bloemen bezorgd, er zijn spandoeken opgehangen om ons zorgpersoneel te bedanken en er zijn spontane optredens van muzikanten en acrobaten voor de deur. Echt hartverwarmend, en zo belangrijk om te doen. Ook al zit er een laag glas tussen, het doet goed om elkaar in de ogen te kunnen kijken en te laten zien dat we aan elkaar denken.

Afgelopen zaterdag heb ik hier samen met de brandweer een bijdrage aan geleverd. De geweldige brandweermannen van kazerne Victor hebben hun ladderwagen voor het Flevohuis gezet. Vanuit het bakje van de ladderwagen zong een volkszanger onze ouderen toe. De zanger kon dicht bij de ramen komen, de bewoners bijna aanraken. ‘Want zij gelooft in mij, zij ziet toekomst in ons allebei.’ ‘Had ik maar iemand om van te houden. Twee zachte armen om mij heen. Ik voel me zo verdomd alleen.’ Het zijn teksten die binnen komen. Best heel emotioneel, maar het was mooi om te zien dat mensen meebewogen op de muziek, vanaf hun balkonnetjes naar beneden zwaaiden en dat voorbijgangers op straat even stopten en terug zwaaiden.

Ik ben na het concert zelf in het bakje van de ladderwagen gestapt en heb namens de inwoners van stadsdeel Oost gezegd dat we aan onze ouderen denken, ik heb hen sterkte gewenst en vooral ook hun zorgpersoneel bedankt. Een groot applaus vanaf de straat volgde. Om zo even vanuit de hoogte de verpleegafdelingen in te kijken, van dichtbij te zwaaien, en te proberen iets van liefde over te brengen, het raakte me en velen met mij.

Daarom gaan we na het Flevohuis samen met de brandweer en de zanger ook naar de andere verpleeghuizen in Oost.