Het jongetje springt op het muurtje waar ik op de tram zit te wachten en komt pontificaal en zonder enige schroom naast mij zitten. ‘Can I ask you something?’, vraagt hij en op mijn bevestigende ‘Ja natuurlijk’, reageert hij ‘Oh, ik mag ook Nederlands praten?’ Weer antwoord ik bevestigend en inmiddels ben ik wel benieuwd wat dit jongetje mij te vragen heeft.
‘Ik ben mijn vader kwijt en ik weet alleen het telefoonnummer van mijn moeder. En nu wil ik haar even bellen, zodat zij mijn vader kan bellen en hem zeggen dat hij me hier op moet komen halen.’ Ik kijk het jongetje aan, ik schat hem een jaar of tien, hij ziet er slim en betrouwbaar uit en totaal niet onder de indruk van het feit dat hij zijn vader kwijt is.
Ik wil hem uiteraard wel helpen, maar ben ook op mijn hoede. ‘Waar ben je je vader kwijtgeraakt?’, vraag ik en zijn arm wijst onverschillig naar achter de huizen. ‘Daar ergens’. Iets in mij zegt dat zijn verhaal klopt en dat ik niet verder moet vragen. ‘Oké, maar ik ga je niet mijn telefoon geven, want ik ken je niet. Geef het nummer van je moeder maar, dan bel ik haar wel.’ ‘Is ook goed’, reageert hij onverstoorbaar.
De vrouw die opneemt blijkt inderdaad de moeder van deze jongen. Ik verwoord kort wat hij mij gevraagd heeft en zij belooft de vader te bellen. Ik leg uit waar wij precies op het muurtje zitten en hang op. Als de tram eraan komt laat ik hem daar achter, hij redt zich wel, zo verzekert hij mij. Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â Als ik later in de middag weer thuis ben, stuur ik toch nog even een berichtje naar de moeder met de vraag of alles goed afgelopen is. Ik krijg onmiddellijk een reactie ‘Mijn zoon is meegenomen naar het politiebureau waar ik hem nu ga halen. Zijn vader is helaas onbereikbaar. Bedankt voor je zorg.’
Even schrik ik, had ik het jongetje wel alleen achter moeten laten, had ik bij hem moeten blijven? Maar ik kan ook niets bedenken wat ik nog meer had kunnen doen. Ik wens haar succes verder en laat het daarbij. Helemaal loslaten kan ik het niet en allerlei mogelijke scenario’s  gaan door mijn hoofd.
En ondertussen dwing ik mijn aandacht naar het voorbereiden van het eten. Soms is het maar goed dat je niet alles weet.
