De bloemenzee en dranghekken doen denken aan de Linnaeusstraat na de moord op journalist en filmmaker Theo van Gogh (1957-2004). Toen had ik geen zoon om die plek te laten zien. Nu wel. Zondagavond reed ik met hem naar de Lange Leidsedwarsstraat waar een van Nederlands moedigste journalisten (én misdaadverslaggever) Peter R. de Vries (1956-2021) op vergelijkbare, respectloze wijze is omgebracht als Van Gogh destijds in Oost.
De man die Van Gogh vermoordde is een dogmatische geloofsfanaat die als moordende martelaar naar het paradijs wilde gaan. Het doel heiligt immers elk middel. Peter R. de Vries is omgebracht door een graag dansende rapper die volgens zijn buren in Rotterdam een beetje in drugs deed. Zijn familie is diep geschokt door zijn daad, verafschuwt die en schaamt zich daarvoor. Ze waarschuwen voor kweekvijvers voor mocro-gangsters.
Beide daders zijn nog jong als ze een levensdelict plegen, 21 en 26. De één heeft levenslang, de ander riskeert dat. Ze namen levens en verwoestten daarmee ook die van hen. Voor sommige is dat laatste een schrale troost. Anderen vinden het een zure druif, Van Gogh en De Vries komen daar niet door terug. Iedereen denkt of vindt iets na intrieste gebeurtenissen als deze.
Dat de media een paar dagen vrijwel alleen over die ene gebeurtenis berichten is een vorm van collectieve verwerking. Een bloemenzee achter een dranghek is dat ook. Mensen kunnen hun eigen uiting geven aan het verlies. De een brengt bloemen, de ander een foto of gedicht. Of je lang of kort blijft en wel of geen kaarsje brandt, maakt niet uit. Alleen komen kijken of snel langslopen en in gedachten bidden kan ook. Alles is mogelijk.
Bijna alles. Je misbruikt zo’n plek niet om te proberen een scooter te jatten. Als dat mislukt, zou dat een waarschuwing moeten zijn die je tot de orde roept. Niet voor de jonge ongekwalificeerde scooterdief. Die graait daarna in een vlakbij geparkeerde Canta met open zijraam. De eigenaar betrapt hem en sommeert hem met zijn klauwen uit andermans voertuig te blijven. Maar zo zit het niet volgens de dief voordat hij het hazenpad kiest, die eigenaar mag zijn stem niet verheffen op een plek waar iemand wordt herdacht en moet respect voor Peter R. de Vries tonen. Een misselijkmakende gotspe.
Scooterdief blijkt even later een radiodief die het frontje van de autoradio in de Canta heeft weten te bemachtigen. Hij is dan al ver uit zicht voor de Canta-eigenaar en getuigen, heeft waarschijnlijk het frontje al voor twee tientjes op internet te koop aangeboden. Het zou hem sieren als ie van dat geld een bos bloemen voor Peter R. de Vries koopt.
Naam van de schrijver bij de redactie bekend.
