Het lijkt wel of het al een half jaar onafgebroken regent, een lijdensweg, een kruisdraging. Waaraan heb ik dit verdient?
Ik kan me één mooie herfstdag herinneren en deze winter ook één fijne dag, waarop het weer aangenaam is en het leven je lijkt toe te lachen.
Maar met al die regen lijkt het leven je alleen maar recht in je gezicht uit te lachen. De lach van iemand die je wil kwellen of pesten, en helaas kun je heel klappen uitdelen om wraak te nemen op de regen. Het gevolg is somberheid, depressie en het besef dat het leven een kruisdraging is in deze natte doorweekte onder de zeespiegel liggende polderdelta.
Ik heb er genoeg van, ik ben het zat, het is klaar. Maar er is geen oplossing, geen hoop. Kijk maar naar de voorspellingen.
Wat te doen? Doorgaan met lijden is de enige optie
