Dinsdag 27 augustus, 03.00 uur. Ondanks het nachtelijk uur zijn er nog veel mensen in het Oosterpark. Om bij te komen van de hitte. Of om te ontgroenen. Over de vijver schijnt licht. Vanaf de oever geven jonge mannen in wit overhemd en met stropdassen aanwijzingen.
Lewis Daniels | Foto Eelco Hiemstra
Het academisch jaar is begonnen. Studenten verenigingen wijden hun nieuwe leden in. Bij dispuutvereniging Dido is het beproevingsritueel een vast onderdeel.
‘Op één lijn blijven! Help elkaar, kraak elkaar niet af, maar werk samen!’ In het water dragen elf potentiële leden van dispuutgezelschap Dido een bierfust van de ene kant naar de andere. En terug. Het is een van de opdrachten die de eerstejaars studenten moeten doorstaan om officieel te worden ingewijd bij de inauguratie later dit jaar.
‘Het is niet zo erg als het eruit ziet’, zegt Tim, een tweedejaarsstudent geruststellend. ‘Het fust is leeg, anders is het veel te zwaar.’ Dispuutgenoot Tom, ook tweedejaars, valt hem bij. ‘Natuurlijk is deze opdracht ongein, maar wel een met een onderliggende gedachte. Het versterkt het groepsgevoel, het dwingt samen te werken.’ Tim controleert de temperatuur van het water. ‘Op een warme nacht als deze is het onwaarschijnlijk dat het water te koud is, maar toch.’
Ondertussen komen de elf aspirant-leden het water uit. Ze moeten een rij vormen, zijn allemaal gelijk. ‘Veel ontgroeningsrituelen komen uit het leger’, vertelt Tim. ‘Die zijn allemaal bedoeld om een peloton zo hecht mogelijk te laten zijn. Dat willen wij met onze leden ook bereiken.’ Hij grinnikt. ‘En ja, het is leuk dit jaar nieuwe leden op te dragen wat wij vorig jaar hebben moeten doorstaan.’
Gebleken is dat in dispuutgezelschappen vaak vriendschappen voor het leven ontstaan. Leden bouwen een netwerk op dat ze na de studie verder helpt. Soms ontstaan in de gezelschappen bewegingen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Dido betrokken bij het verzet. Desalniettemin hebben de ontgroeningen ook een keerzijde. ‘Helaas is het in Groningen flink mis gegaan’, erkent Tim. Tom knikt. ‘In Utrecht is het ook uit de hand gelopen. Heel vervelend en onnodig. Het kan ook op een leuke manier.’
De opdracht in het park zit erop. Tim en Tom nemen vriendelijk afscheid. Het gezelschap verdwijnt geruisloos in het duister. Wie de stilte breekt krijgt een simpele, doch heldere reprimande: Bek dicht!
De volgende middag hangen de studenten op loungebanken in het park, vlakbij hun dispuutshuis. De sfeer is kalm, mat. Iedereen is bekaf. Het initiatief en de invalshoek waarmee oost-online gaat berichten over afgelopen nacht wordt gewaardeerd, maar niemand wil op de foto. ‘We zijn door alle berichtgeving in de media toch wat huiverig geworden.’ De studenten rekken zich uit, genieten van hun rust voor zolang het kan. Wie weet wat nog komt…
De namen in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd.
