Boris is de hond van een buurtbewoner, waarvan ik de naam niet ga noemen, en die je zou kunnen typeren als ‘kleurrijk’. Een verleidelijk en veelgehoord eufemisme, dat verder niet erg voor de Watergraafsmeer van toepassing is, want kleurrijk is men hier vooral op de vrimidabo (voor wie dit fenomeen onbekend is daar hangt het chiquere deel van de buurt op vrijdagmiddag aan de toog).
Door alle hondeneigenarenpraat weet mijn zus ook dat de buurt veel gevaarlijker is dan haar imago doet vermoeden. Op een zonnige doordeweekse dag toen zij kalmpjes pannenkoeken stond te bakken (god weet waarom zij ‘s middags pannenkoeken bakt, maar dat geldt wel voor meer dingen die schrijvers doen) belde haar vriend. ‘Niet met Flip naar buiten gaan!’ zei haar vriend. ‘Er wordt gevochten in het Darwinplantsoen.’
Geen slechte plaats delict voor een goede knokpartij natuurlijk, het Darwinplantsoen, dat riekt naar veldslagen en ander geweld waarbij de sterkste wint. Dat vond de politie ook, want die rukte uit alsof de Watergraafsmeer in Brussel ligt. En redde zo het baasje van Boris van een wisse dood (er lag iemand bovenop hem heel hard zijn keel dicht te knijpen).
Het lijkt nu trouwens net alsof ik de buurt louter door de ogen van mijn zus beschouw, dat is natuurlijk niet zo, het komt allemaal doordat ik Flip, de hond, opvoerde. En ook doordat mijn zus en ik steeds tegelijkertijd aan onze boeken werken en daardoor veel en vaak door de buurt slenteren. Soms op zoek naar inspiratie en vertier, maar vaker omdat de hele dag binnen zitten achter je laptop ook gaat vervelen. Al moet ik daarbij zeggen dat schrijven het mooist denkbare vak is en de Watergraafsmeer saai genoeg om een schrijverswalhalla te zijn, want dat is het.
De gehele clientèle van de AH bestaat zo’n beetje uit schrijvers, wel meer dan 100 gepubliceerde schrijvers telt Oost, zo vermelden de samenstellers van de verhalenbundel Meer Oost. Zij durven Oost zelfs het literaire centrum van Amsterdam te noemen. Dat vind ik gewaagd, maar ik zie het door de vingers, want de samenstellers kozen ook een verhaal van mijn hand. Over het Sportfondsenbad en hoe je daar hopeloos verliefd kunt worden. En daar teer ik dan weer een poosje op.
Als ik dan tot slot een stichtelijk woord mag toevoegen voor alle aspirant-schrijvers die niet in Oost wonen, dan zou het dit zijn: Komt allen naar Oost en kijk goed om je heen. Er gebeurt hier meer dan je denkt. Oost is het nieuwe west.
¶
Eva Kelder (1980) studeerde Engelse Letterkunde en Journalistiek. In 2012 debuteerde ze met een kort verhaal in literair tijdschrift Passionate Magazine. Daarna volgden verhalen in literaire tijdschriften als De Revisor, De Gids, het Vlaamse iStoires, en een column op AmsterdamFM. Het leek stiller dan het was is haar romandebuut. Eva werkt momenteel aan haar tweede roman en geeft samen met haar schrijvende zus Renee Kelder schrijfcursussen en workshops, waaronder een maandelijks Schrijfcafé bij de bibliotheek in de Linnaeusstraat.
