Een pakjesbezorger belt aan.
De deur gaat open. Hij beklimt de trap naar de tweede verdieping met een pakketje. Boven aan de trap staat een oudere dame met haar handen in haar zij. Ze grist het pakketje uit zijn handen en slaakt een zucht van opluchting. Alsof er een fietsband leegloopt.
‘Eindelijk’, zegt ze op een geërgerde toon. ‘Daar ben je dan toch nog. Ik zit al de hele dag te wachten. Ik kreeg een mail dat jullie tussen 9 en 11 zouden komen, maar kijk eens hoe laat het nu is? Het is al 4 uur en ik moet ook nog boodschappen doen, terwijl het nu extra druk is in de supermarkt. Denken jullie soms dat ik niks beters te doen heb dan wachten tot het meneer behaagt eindelijk mijn bestelling af te leveren? Wat een waardeloze service. Klotebedrijf. Ik ga een klacht indienen, want dit kan gewoon niet zo. Dit is slecht voor mijn bloeddruk en zo moet ik straks nog meer bloeddrukverlagers slikken als dit zo door gaat. Zeg dat maar tegen je baas.’
‘Sorry’, is het antwoord van de pakkettenbezorger ‘Can you say that in English please, because I don’t speak Dutch.’
