Als ik vroeger op Palmzondag naar mijn oma ging, ze woonde op de Kastanjeweg vlakbij de Bonifatiuskerk, kwam ik een optocht tegen van kinderen, allemaal op hun paasbest gekleed en ze droegen een palmpaasstok, in de vorm van een kruis.
Anneke Koehof | Foto Beeldbank Amsterdam | Dwars
De ene stok was nog mooier dan de andere. Ze waren omwonden met crêpe-papier in alle kleuren. Ook werd er ‘levend’ groen gebruikt, er hingen mandarijnen en eieren aan en bovenop elke stok prijkte een broodhaantje. Omdat ik niet katholiek was opgevoed begreep ik niets van de betekenis van het kruis, het brood, het kraaien van de haan, de palmtakken en de eieren. Wel wist ik dat de stokken na de kerkdienst naar zieken en bejaarden werden gebracht, in dit geval denk ik naar het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis aan het Oosterpark.
O, wat was ik jaloers op die kinderen. Ik wilde ook zo’n mooie stok maken, maar ik zou er niet over prakkiseren om hem weg te geven. Ik wilde maar één ding en dat was mijn tanden zetten in zo’n haantje. Wat zou dat lekker smaken. Ik proefde het verse brood bij wijze van spreken al op mijn tong. Nu weet ik dat Palmzondag het eind van de vastentijd inluidt, nou, dat zou voor mij dan mooi zijn uitgekomen, want ik was een altijd hongerig kind. Mijn vriend vertelde mij dat hij er ook een had gekregen toen hij als jongetje van acht jaar in het ziekenhuis lag. Zijn amandelen waren verwijderd, dus hij kon al het lekkers niet eten, er alleen maar naar kijken.
Gisteren lagen ze uitgestald bij de bakker, ik kocht er een paar en zette er meteen mijn tanden in. Dat viel even tegen, ik vond het een droog en smakeloos broodje, weer een kinderillusie minder…
Dit verhaal uit 2014 is terug te vinden op geheugenvanoost.amsterdam. Anneke Koehof werd in 1943 geboren en bracht haar jeugd door in de Indische Buurt. Zij speelde toneel en danste. Nu schrijft ze het liefst (korte) verhalen en ze beheert de Facebookpagina van Het Geheugen van Oost.
Palmpasen in 1948: Wie zou dit jongetje zijn? Hij had vast de mooiste Palmpasenstok!
