Aan de rand van de sloot, tussen de struiken, tegen de hekken en
aan een tak – ik loop langs de sportvelden van Sportpark Middenmeer
en zie vandaag niets anders dan afval. Snoepzakjes, sigarettenpakjes, piepschuim hamburgerdoosjes, plastic tasjes, papieren bekers,
mandarijnenschillen, een lege vuilniszak, resten rood-wit afzetlint,
zakdoekjes, een kapotte vlag. En vooral blikjes – rode, groene, oranje,
witte, zilver- en goudgekleurde glimmend in de zon.
Waarom zie ik sinds een paar dagen alleen maar rommel? Is er meer,
of zie ik meer? Ligt het aan de onophoudelijke wind, die alle verborgen
troep zichtbaar maakt? Ik doe mijn best om andere dingen te zien.
De rode snavel van een waterhoen, een genummerd nestkastje aan
de boom. Maar die waterhoen moet om een plastic flesje Chocomel
heen zwemmen, en in de boom hangt iets wat er niet hoort.
Een week eerder zag ik een Klokhuis-aflevering over ruimteschroot.
Een beeld daaruit laat me niet los: het zwarte universum, de aarde
en daar omheen een schil van zwevend afval. Afgedankte satellieten,
oude raketonderdelen, losgeraakte bouten, schroeven en moeren
tollen om onze planeet heen. Satellietbeelden lieten de aarde altijd op
haar mooist zien: helder, overzichtelijk. Dit beeld maakt de puinhoop
in de kosmos zichtbaar – een krioelende massa rommel die we zelf
hebben gemaakt. Het beeld werkt als een radarscherm in mijn hoofd.
Ik zie sindsdien al het afval op straat – opgelicht en met denkbeeldige
pijltjes erbij. En ik kan die radar maar met moeite uitzetten.
Ik schrik op van de fluitsignalen van een scheidsrechter. In de verte
hoor ik het geluid van een motor. Tussen de bomen zie ik een bootje
langs de rand van de sloot varen. Vier mannen, twee staan gebogen
met visnetten in de hand. In een langzaam tempo varen ze langs de
rand van de sloot. Op een bordje lees ik over de vrijwilligers die hier
de vleermuiskasten onderhouden, bloemen zaaien, wilgen knotten,
vlinders tellen. Vissen zij ook de troep uit de sloot?
De aflevering van Klokhuis legde de nadruk op de oplossingen voor
ruimteschroot. Een ruimtevuilniswagen, een satelliet met een vangnet
voor schroot, een ruimtestofzuiger. Hoopvol en deprimerend tegelijk:
we zijn slim genoeg om creatieve oplossingen te bedenken, maar we
zijn niet in staat om vooruit te denken.
Ik loop verder langs de voetbalvelden. Een winterkoninkje zit op
een tak in een struik, een zanglijster vliegt net weg. Langs de sloot
liggen de gesnoeide wilgentakken. Is hier minder afval of staat
mijn radar even uit? Op de achtergrond hoor ik de aanwijzingen en
aanmoedigingen langs het veld. ‘Kom op, meiden. Naar voren.
Nu!’ En: ‘Goed zo, jongens. Mooie actie.’
Reageren? [email protected]
