Het Frankendaelpark, een middag in november, de zon gaat bijna onder. Ik loop het bruggetje over en schrik van de kale vlakte bij de schooltuinen. Niet lang geleden was dit een plek met zonnebloemen die naar de hemel reikten, sperziebonen die langs de stokken omhoogklommen, dahlia’s en zinnia’s, koekruid en koolrabi, zomeraster en raapstelen. Van al dat groen en al die andere kleuren is alleen het zwart van de aarde overgebleven.
Schooltuin Vink is de oudste schooltuin van Amsterdam – bijna honderd jaar. Jaarlijks komen er honderden kinderen uit groep 6 en 7 een jaar lang hun eigen tuintje verzorgen. Dit jaar ging ik twee keer mee als ouderhulp, het werden twee ochtenden die ik niet had willen missen.
Op de dinsdagochtenden leerde de schooltuinjuf de tienjarigen iets over zaden en planten, over de kringloop en over regenwormen, en over zoveel meer. Over lekker eten bijvoorbeeld. Hoe? Door het te doen. In de voorbeeldtuin staat de juf wijdbeens om de prille plantjes niet te pletten. Ze bukt, plukt een blad snijbiet, veegt wat aarde ervan af, neemt een hap en zegt: ‘Mmm, lekker, ik neem er nog een.’ Kauwend op een vers blad roept ze uit: ‘Heerlijk, daarvan ga ik vanavond een salade maken.’
Tussendoor werden praktische lessen rondgestrooid. Gestoken door een brandnetel? Gewoon met je handen in de aarde wroeten, dan gaat het vanzelf over. Hebben de slakken toch je krop sla weten te vinden? Kan gebeuren, gelukkig heb je er meer geplant. Heeft je buurvrouw een struik vol rode pepers en jij maar één? Natuurlijk delen we die als we met z’n allen sambal gaan maken. Het oogsten was schatgraven. Iedere keer opwinding en verbazing bij het opgraven van de aardappelen, winterwortels en radijzen. En altijd trotse gezichten.
Op de schooltuin leer je met aandacht en precisie zaaien en wieden, hard werken en je best doen. Je leert met tegenslagen omgaan, samenwerken en delen. Je leert proeven en koken. En ook, en misschien wel vooral: de tijd zijn werk laten doen. Dat zaadje ontkiemt pas na een paar dagen. Bloemen bloeien niet op commando. En die courgette groeit alleen als die de tijd krijgt.
Soms kun je niet meer doen dan afwachten. Dat voelt als niets doen, maar dat is het niet. Je laat de tijd zijn werk doen. En dat is soms hard werken.
Reageren? Dat kan via [email protected]
