Omdat mijn goeie ouwe Nokia uit de vorige eeuw het begaf, heb ik een nieuwe telefoon moeten kopen. Ik heb dat stomme ding nu een maand en ik krijg er maar geen controle over. Af en toe begint het kreng vreemde geluiden te maken, soms belt ie onverwacht iemand en een gesprek beëindigen heb ik ook nog niet onder controle.
Er schijnen ook allerlei andere functies op te zitten, maar het leven met dat klote apparaat is al moeilijk genoeg. Ik ben er te dom voor, daar komt het op neer. Ik ben uit de tijd. Een nutteloze ouwe lul.
Jongere mensen schijnen geen moment zonder te kunnen. Je ziet ze overal zitten, staan, lopen, fietsen en autorijden met een lege blik op hun mobiel. Ze zijn de nieuwe tot slaaf gemaakten. Voor Slaven van het scherm. Er zijn al afkickcursussen voor.
En dan het internet, online dienstverlening. Of beter gezegd het gebrek daaraan in dit tijdperk van wachtwoorden, inlogcodes, domeinen en algoritmes. In de digitale wereld word je steevast met een kluitje in het riet gestuurd, want steeds minder organisaties kun je bellen of via mail bereiken.
Ook met zo’n dure waardeloze telefoon als ik heb. Kloteding.
Het digitale leven wordt steeds complexer. Eindeloze rondgangen op moeilijk toegankelijke webpagina’s om uiteindelijk zonder resultaat en met een berg woede en frustraties te eindigen. Slaan op een boksbal, servies kapot gooien, alcohol en drugs gebruiken of afreageren op je partner of huisdier helpt niet, hoewel het wel even kan opluchten.
Maar je blijft machteloos, want bij wie of waar kun je klagen? Zouden er nog mensen zijn die daar werken, of bestaan al die organisaties voornamelijk uit computergegevens en robotica?
De menselijke maat is zoek. We zijn slaven van het scherm. Geketend aan de apparaten. Onderworpen aan apps. Zullen we ooit nog vrij zijn? Dood aan doem van de digitale data. Wie bevrijdt ons slaven van het scherm? Alleen in de dood of een hutje op de hei ligt misschien verlossing
