Tijdens een fietstochtje om de vorderingen van de nieuwbouw op Oostenburg te bewonderen werd mijn aandacht getrokken door exotische muziek.
Ingeklemd tussen in aanbouw zijnde woningen en de ingang van het INIT-gebouw stond een groep van ongeveer tweehonderd mensen met vlaggen, spandoeken en borden met foto’s.
Er werden leuzen in een mij onbekende taal geroepen, foto’s gemaakt en gezwaaid met mobiele telefoons. Een aantal niet-onaantrekkelijke vrouwen voerden een traditionele dans op.
De nieuwsjager in mij werd wakker. Ik begreep van een der participanten dat het hier een demonstratie betrof tegen de onderdrukking van de Koerden in Iran en nu werd ook de ouwe salonactivist in me wakker. Uiteraard was ik solidair en dacht terug aan mijn tijden bij Amnesty, de Waarheid en de krakersbeweging.
Solidariteit was toen mijn middelste naam. Het kost tenslotte niks, is geheel vrijblijvend en misschien doe je er nog iemand een lol mee of leer je nog eens leuke mensen kennen.
Dat die demo op deze plek was, komt omdat in het INIT-gebouw de redacties van drie dagbladen gevestigd zijn. De demonstranten hoopten hiermee enige aandacht van de inktkoelies binnen te genereren, maar van deze laatste mensensoort kon ik geen exemplaar waarnemen.
Ze zaten vast te lunchen, vergaderen of obligate stukjes met meninkjes te tikken. Of ze voor dit vlammend protest arrogant hun neus ophaalden of toch het al wat aandacht hadden geschonken voor mijn komst, zal een raadsel blijven want ik lees die kranten niet.
en het is maar dat U het weet.
