Ivar Manuel (59) startte achtentwintig jaar geleden zijn politieke loopbaan in Amsterdam. Na al die jaren stopt hij nu als stadsdeelbestuurder. Ik spreek hem over hoe hij zijn loopbaan en de veranderingen in de stad heeft ervaren in een koffieshop recht tegenover zijn werkplek in het stadsloket in Oostpoort. Op dit Oranje-Vrijstaatplein staat het beeld van Hildo Krop. De vrijheid van gedachte heet het. Hildo Krop was begin vorige eeuw stadsbeeldhouwer van Amsterdam. Manuel heeft ervoor gezorgd dat dit beeldje er kwam op deze plek.
Evelien Polter | Foto Frank Schoevaart
U woont sinds 1980 in Amsterdam. Wat waren de belangrijkste veranderingen die de stad sinds die tijd doormaakte?
Toen ik begin jaren tachtig ging studeren was het hier anarchie. Alles was verlopen, alles kon, Amsterdam liep leeg en er waren veel kraakpanden. In de ogen van veel Nederlanders woonden hier de losers. In de jaren daarna werd de Dapper- en de Indische buurt gerenoveerd en in de loop der jaren werd Amsterdam razend populair. Het is een stad geworden waar iedereen wil wonen. Ik ben trots op die ontwikkeling. Ik ben blij dat we de laatste tijd in allerlei buurten in Oost sociale huurwoningen zijn gaan verkopen zodat er meer gemengde wijken ontstaan. In wijken met overwegend sociale huurwoningen zijn veel problemen.
Na uw studie biologie ging u lesgeven op een middelbare school. Al vrij snel daarna werd u stadsdeelraadslid in Amsterdam-Oost en later voorzitter van het bestuur van het stadsdeel. Gaat u na uw politieke loopbaan weer lesgeven?
Nee, zeker niet. Het lesgeven aan klassen van dertig pubers vond ik zwaar. Het beroep van politicus vond ik veel makkelijker en aantrekkelijker.
Waarom bent u een politicus van D66?
Ik ben een liberaal en D66 is een liberale partij, net als de VVD. Vrijheid van het individu is voor mij het belangrijkste. Ik heb steeds bij de rechtervleugel van D66 behoort. Als je linkser wordt zoals GroenLinks dan ligt dogmatisme en moralisme op de loer. Links wil burgers min of meer dwingen om iets te doen waardoor hun individuele vrijheid in het gedrang komt.
Ik ben voor een kleinere overheid, zeker in Amsterdam. Als overheid mag je individuen niet beperken in wat ze willen. De woningmarkt bijvoorbeeld is voor een groot deel afgeschermd van de markt door de grote voorraad woningen in de sociale huursector. D66 vindt dat mensen die voor de middenhuur (woningen met een huurprijs tussen € 740,en € 1.030 per maand) in aanmerking komen daarvan de dupe zijn. Onze partij zet in op gewone mensen, niet rijk en niet arm. Daarom moet er meer middenhuur woningen gebouwd worden.
De verbouwing van de Christus Koningskerk riep verzet op van buurtbewoners. De eigenaar en de gemeente hebben de plannen toch doorgezet. Gaat het gebouw binnenkort open?
‘Op het gebied van kunst ben ik een leek en opereer intuïtief’
De Christus Koningskerk is eigenlijk een grote, lelijke hal die we niet mochten slopen omdat het een monumentenstatus heeft. Er werden veel plannen voor ontwikkeld, maar die strandden allemaal. Lenny Balkissoon kocht vervolgens het gebouw om er culturele activiteiten te starten die hij wilde subsidiëren uit de opbrengsten van een café-restaurant en een hotel. Vanuit de buurt was er veel weerstand wat resulteerde in verschillende rechtszaken die uiteindelijk door Balkissoon werden gewonnen. De oplevering loopt nu vertraging op doordat de status van het gebouw als monument het plaatsen van zonnepanelen tegenhoudt. Iets wat de eigenaar wel wil omdat hij het gebouw duurzaam wil verwarmen. Ik hoop dat Balkissoon binnenkort de vergunningen voor het plaatsen van zonnepanelen krijgt zodat de Christus Koningskerk in juni open kan gaan als theater annex restaurant-hotel.
Al jaren zijn er problemen met wateroverlast in het Oosterpark. Waarom lukt het niet om dat probleem op te lossen?
Het Oosterpark is ontstaan doordat men daar vroeger niet goed kon bouwen. Het was een moerasput waardoor dat stuk grond groen en leeg bleef. Het park ligt twee meter dieper dan de rest van de buurt, al het water stroomt er naartoe. Het is een probleem dat in essentie onoplosbaar is. We moeten daarom schipperen met de dingen die daar mogelijk zijn. Bij hevige regenval blijft het een punt waar alle water naartoe wil. We hebben van alles gedaan om de wateroverlast te verminderen zoals een grootscheepse renovatie. En we hebben de pomp voor de afvoer van het water vernieuwd, maar het blijft dweilen met de kraan open.
Na de verkiezingen in 2018 werd u bestuurder met in portefeuille onder andere cultuur. Hoe is het om voor kunst en cultuur verantwoordelijk te zijn?
Het is het leukste en makkelijkste onderwerp om te doen in mijn huidige bestuurswerk. Het is een cadeautje dat je dingen mag openen en dat je bijvoorbeeld het beeldje van Hildo Krop mag plaatsen. Op het gebied van kunst ben ik een leek en opereer intuïtief. Bijvoorbeeld met dat beeldje kreeg ik een tip van een D66-er. Het lag in een loods van een opkoper in Aalsmeer. Ik ben daar gaan kijken en ik vond het gewoon mooi. Ik ben toen, namens het stadsdeel, gaan bieden. Toen we het hadden verworven ontstond er een discussie waar we het zouden plaatsen. De stadsdeelcommissie mocht daarover oordelen en wilde het voor de deur van het stadsloket.
U neemt afscheid van de Amsterdamse politiek, wat is de aanleiding om te stoppen?
Mijn belangrijkste reden om te stoppen is het overlijden van mijn vader. Hij was tachtig toen hij stierf, maar in de tien jaar daarvoor werd hij steeds zwakker. Door zijn overlijden ging ik me afvragen wat ik verder met mijn leven wil. Ik word binnenkort zestig en ik denk nog tien goeie jaren te hebben. Die tijd wil ik goed voor mezelf gebruiken. Door mijn erfenis kan ik stoppen met werken.
Ik ben een roman aan het schrijven, daar krijg ik straks veel meer tijd voor. Eén van mijn favoriete schrijvers is Tommy Wieringa. Zijn boek Dit zijn de namen had ik wel willen schrijven. De Franse schrijver Michel Houellebecq vind ik ook erg goed. Vrouwelijke schrijvers ken ik eigenlijk niet, maar ik krijg nu alle tijd om me daarin te verdiepen.
