Ik kan nederig, zonder mezelf op de borst te kloppen en in alle bescheidenheid zeggen dat ik uitermate deskundige ben op het gebied van wijn. Ik heb tenslotte al duizenden flessen leeggedronken tot Mexicaanse, Cubaanse en Chinese wijn aan toe. Ik heb wijngaarden bezocht in prominente wijnlanden als Nederland, Engeland, Kroatië, Zuid-Afrika, België en Frankrijk.
Ook heb ik talloze wijnproeverijen bezocht, bijvoorbeeld in Amsterdam Oost, in een hotel aan de Ringdijk. Glas in de hand en schuiven langs tafel met tientallen, soms honderden wijnen waar de makers graag een glaasje van inschenken over hun wijn vertellen en je vervelen met allerlei zinloze details over hun wijn. Druivensoorten, klimaatomstandigheden, grondsoorten, proces van bereiding en andere details die het ene oor en en het andere uitgaan, terwijl de wijn soepeltjes naar binnen glijdt.
De hele wereld van de wijnproeverijen is een grote komedie. Iets voor snobs, praatjesmakers, opgeblazen ego’s, wannabees en patsers. De Ilja Gorts en zijn look a likes van deze wereld. Bij wijn zijn slechts 2 dingen echt essentieel. Twee dingen goed begrijpen, zoals Ome Joop den Uyl altijd zei. Het alcoholpercentage en de daarbij behorende roes.
Na twee slokken proef je het verschil tussen chardonnay en pinot noir toch niet meeren begin je prettig weg te zweven. Dat weten al die zogenaamde wijnkenners met hun moeilijke verhalen ook wel. In hun columns en artikelen doen ze heel ingewikkeld over wijn, maar het is gewoon een manier om hun alcoholisme te maskeren.
Neem bijvoorbeeld zo’n wijnproeverij. De bedoeling is dat je de wijn in de mond neemt, rond walst en dan weer uitspuwt. Maar ook op die manier dringt de alcohol langzaam via de tong het lichaam binnen en een lekker roesje ontstaat. Geoefende wijnproevers weten dat en daarom proeven ze tientallen, of soms honderden wijnen op een dag om toch in die gelukszalige schemerzone van aangename bedwelming te komen.
