De Amstel | Vera Amende | Foto Björn Martens
Het kijken naar het glinsterende water van de Amstel verveelt nooit. De beleving verandert elk moment, vaak door het veranderende licht. Vroeg in de morgen bij het opendoen van de gordijnen kan men een eenzame zwemmer of een peddelend jongetje op een plankbootje stilletjes voorbij zien komen. Of een zwanengezin, onverstoorbaar statig en blinkend wit. Lopende de dag trouwlustigen op de Magere Brug. Toeristen met huurfietsen. De zonsondergangen zijn betoverend. De lucht boven de huizen verzacht van vurig rood naar nevelig roze en op de skyline boven de oude stad zijn de vele torens als een pentekening te zien. Men kan bijna op de klok van de Westertoren kijken. Drie keer in het jaar is het even heel druk op de Amstel. Sinterklaas komt voorbij, de Pride moet gevierd worden en voor Carré de verjaardag van de Koning. Achter de huizen liggen de diepe tuinen. Het blok tussen Nieuwe Kerkstraat en Nieuwe Keizersgracht is een Keurblok. Beschermd in de bouwverordening vanaf anno 1645 tegen bebouwing en bestrating. Er staan veel grote bomen die ons hopelijk beschermen tegen de vervuilende stoffen van de Weesperstraat. De tuinen hebben veelal mooie tuinhuizen als afsluiting van de tuin. Mooier kan men niet wonen.
Verslaving
Tijdens mijn wekelijkse treinreis zie ik tot mijn plezier drie mensen in mijn buurt een boek lezen. Wat een rust en een genoegen. Verder zitten alle reizigers op hun telefoontje te kijken. Zaten ze er maar op. Hoe hebben ze ons met zijn allen zo gek gekregen om altijd maar bereikbaar te willen zijn. In de metro rijdend in een donkere tunnel wordt het beeld van een, voor mij zittende passagier, weerkaatst in het glas en ik zie dat hij spelletjes speelt, natuurlijk op zijn telefoontje. In een metro met de banken langs de ramen, kijk dan eens naar links en rechts: iedereen doet hetzelfde, kijken op een rechthoekig ding. Het bankwezen maakte er vanaf het begin meteen al goed gebruik van toen ze stilletjes merkten dat het bij internetbankieren heel handig was om ons te vangen, met wel o zo veilige wachtwoorden en codes. Aan kinderen wordt in de krant gevraagd: ‘hoe lang zit jij op je telefoontje?’ Voor mijn gevoel doen ze dat ontzettend lang. Uren en uren. Wanneer kunnen ze hun boeken dan lezen en spelen? Ik zie ook dat baby’s vergeefs opkijken naar hun moeders, want die zijn druk aan het bellen. En wat zien ze dan: een moeder met een bordje voor haar neus. Leuke stelletjes die iets moois met elkaar hebben, zijn toch ieder voor zich bezig op het eigen telefoontje.
We weten nu dat kleine kinderen diep in de aarde de benodigde ongezonde stoffen delven die voor het fabriceren van het product nodig zijn. En ze delven hele dagen op lege magen en voor een hongerloontje. Laten we hopen dat het ooit anders kan. We hadden ons niet met zijn allen verslaafd moeten laten maken.
