| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol |
Laatst vroeg iemand: ‘Wat doe je tegenwoordig?’ Verkeerde vraag, interessanter: wat doe je tegenwoordig niet? In dat geval zou mijn antwoord zijn: ‘Ik maak me nergens meer druk over’. Al weet ik dat dit amper is vol te houden.
Ik zit in lijn veertien op weg naar huis vanaf het Centraal Station en ik kijk naar buiten ter hoogte van de Dam. Het duurt enige tijd voordat ik besef wat er aan de hand is. Als in een vertraagde film stormen vier geüniformeerde portiers vanuit de Bijenkorf op twee mannen af en drukken hen tegen de grond op het Beursplein. De één ondergaat zijn lot lijdzaam, de ander verzet zich hevig.
In eerste instantie denk ik aan een EHBO-oefening, maar dan dringt het tot me door: zakkenrollers. ‘Uitzetten die schooiers’, gromt een oude heer naast me, over de mannen die in de houdgreep worden teruggeduwd naar de Bijenkorf en van wie het op afstand duidelijk is dat hun wortels niet liggen in Volendam.
Een wilde woede stijgt in me naar boven. Ik wil die ouwe zijn vet geven. We leven in Nederland in een rechtsstaat. Een verdachte is onschuldig totdat hij is veroordeeld. Is er voldoende bewijs aanwezig? Wat is de legitimiteit van dit geweld door burgers in de openbare ruimte? Voor de wet is ieder mens gelijk. Maar dat heeft natuurlijk weinig zijn. Het zal zijn visie niet veranderen. Bovendien zou ik me niet meer druk maken. De tram bereikt mijn bestemming en ik stap uit voor de Hollandse Schouwburg. Ik moet nodig de poezen te eten geven.
Eén van mijn vrienden kondigde vroeger altijd zijn vertrek aan met de woorden: ‘Dames en heren u bent allemaal volstrekt waanzinnig’.
