Voor de tweede keer vonden een week lang activiteiten plaats waarbij (sociaal)culturele instellingen in Oost samenwerken: Week van Connectie. Dit is een initiatief van Cultuur Connectie Oost (CCO). Bewoners die elkaar ontmoeten en met elkaar verbindingen maken. Want dat is de bedoeling: bewoners van Oost dichter bij elkaar brengen. Lukt dat ook?
Anne-Mariken Raukema
Het is niet echt ingewikkeld om een of twee keer per jaar een reeks activiteiten onder één noemer te scharen, zeker in een week waarin al bestaande festivals of buurtfeesten lopen. Immers, het Indische Buurt Festival, dit jaar op zaterdag 15 juni, brengt heel wat buurtbewoners op de been. Aanhaken bij een filmfestival in Studio/K, wat eerder die week start, is slim. Ingewikkelder is het beantwoorden van de vraag: wanneer is zo’n week geslaagd?
In september 2018 vond de eerste editie plaats, met ‘eenzaamheid’ als thema. Dit keer is de noemer ‘connectie’. In november volgt de editie keer over ‘emancipatie’.
Een activiteit als deze moet groeien. Dat beaamde ook Sem Roefs, sinds juni ‘interim-kartrekker’ bij CCO. Hij spreekt van een ‘beginnende organisatie’. Een aantal activiteiten bezocht hij en zag dat sommige activiteiten ‘low key’ waren, maar ook dat er veel interactie was en vond de opkomst goed.
De eerste grote activiteit was een buurtpicknick op het Sajetplein op Eerste Pinksterdag. De Pinkster Plein Picknick, of om met Berith Danse, de directeur van het Pleintheater waar het plein voor ligt, te spreken: ‘people, profit, planet’. Het was er niet druk, maar wel gezellig. Mensen met kinderen uit de buurt hingen met een glas in de hand rond de speelwerktuigen. Gezien het tijdstip (14.00 tot 18.00 uur) was een picknick misschien geen goede keuze; er werd niet gegeten. De beloofde brandweerauto was er even geweest, maar moest uitrukken. Er werden handen en onderarmen met henna geverfd en nageltjes gelakt.
Volgens Nooshi Forozesh van de Meevaart was het bij de opening de avond ervoor niet druk; ongeveer de helft van de deelnemende organisaties was vertegenwoordigd. Stadsdeelvoorzitter Maarten Poorter was er wel.
‘Pinkster drie’ was een werkdag. Niet vreemd dat er in buurthuis Archipel op het Makassarplein geen schoolgaande kinderen waren. Twee kleintjes en twee groepjes volwassenen. Muziekworkshop met een high tea, zo was deze middag aangekondigd. Met als doel elkaar beter te leren kennen. Van de zes mensen aan de ‘witte’ tafel waren er twee medewerkers van Archipel, drie kenden elkaar al langer. Een bewoonster, een echte Jordanese, was net verhuisd naar de Indische buurt. De dames van de andere tafel – allen donker – waren ook bekenden van elkaar. De muziekworkshop, een reis door de eeuwen en rond de wereld, was een beetje rommelig. Bij Europa aangekomen, vroeg de leider waar jazzmuziek vandaan komt. Dat soort dingen. Maar doe het zelf maar eens…
Vrijdagmorgen 14 juni was een regenachtige ochtend. Tussen de middag was het droog en heb ik een kwartier voor de zeer gesloten voordeur staan bellen. Dat gebeurde wel vaker, begreep ik. Motuin – buurtbewoner Mo zou jaren geleden een ontwerp hebben gemaakt – verzorgde de ochtendworkshop binnen. Net zoals ze dat in de wintermaanden doen. Elke vrijdagochtend in de voormalige lagere school aan de Tugelaweg 85 en elke dinsdag in het buurttuintje om de hoek. Geen nieuw geïnitieerde activiteit dus, maar wel gastvrij. Leuk om eens de groene bibliotheek te zien, een bonte verzameling boeken over natuur en tuinieren. De lunch, zoals iedere vrijdag, de ene keer uitgebreider dan de andere keer, was gezellig en erg lekker. Najat had een groentesoep gemaakt, een groene salade en een eiergerecht met spinazie, peterselie en koriander. Met vijftien mensen was het niet erg veel drukker dan anders, slechts enkelen waren speciaal vandaag naar de open ‘motuin’ gekomen.
Zaterdag vond het jaarlijkse Indische Buurt Festival plaats vanaf het Javaplein tot diep in de Javastraat. Volgens eigen zeggen werd er de ‘grote diversiteit gevierd’. De Indische Buurt Tafel – ‘ wat is er belangrijk in jouw buurt, geef je mening, lees die van anderen, maak contact en bespreek het met elkaar’ – was niet veel meer dan nog geen handvol kraampjes van de gemeente, de brandweer en wat welzijnswerk. En lege banken om de tafels. Het festival zelf leek meer op een braderie zoals die in de provincie wordt gehouden.
Terug naar CCO. Sem Roefs licht toe: ‘De drie grote spelers – Studio/K, het Communities Film Festival/Cineblend en de Meevaart – hebben hun eigen achterban. Door deze te combineren worden nieuwe groepen aangeboord. Ook leren de organisaties van elkaar, zoals je altijd van elkaar leert als je samenwerkt.’ Hij noemt de Meevaart als voorbeeld van een organisatie waar andere van kunnen leren als het gaat om het betrekken van buurtbewoners. ‘Het is lastig te zeggen of de programmering toegankelijker is geworden voor een divers publiek. Dat is ook niet gemeten. Wel heb ik ervan geleerd dat een volgende editie meer samenhang moet krijgen. Het was nu een beetje schieten met hagel.’
