Onder een grijze hemel lag op het Kadijksplein de arm van een pop met een mouw in kerstkleuren in een plas regenwater. Er viel gestaag een miezerig regentje. Het was een deprimerend begin van een jaar dat weinig goeds belooft. Drie verveeld kijkende toeristen onder evenzovele paraplu´s stapten er onopmerkzaam aan voorbij. In de verte naderde een scootmobiel met een man in een regenponcho. Hij herinnerde me aan een boektitel: The poncho must go on. Wie had dat boek ook alweer geschreven? Vergeten.
Op het plein was ook een kerstbomenverzamelplek, die was aangegeven met een bord. Er lagen al twee afgedankte bomen onder te rusten en er kwam een bleek uitziend meisje aan dat een groot exemplaar voortsleepte, een spoor van dennennaalden achterlatend.
Met een vermoeid gebaar wierp ze boom naast de twee andere, slaakte een diepe zucht en verdween op een drafje. Waar ze geen rekening mee had gehouden is dat ze zo de doorgang voor de man op de scootmobiel blokkeerde die hierdoor werd gedwongen allerlei halsbrekende toeren met zijn vervoermiddel uit te halen om zijn weg te kunnen vervolgen. De man vloekte hartsgrondig.
De nobele kerstgedachte van een samenleving waar men ook aan de ander denkt, leek ineens ver weg. Dat is een wensdroom
en het is maar dat U het weet.
