Er liggen zo’n 2500 woonboten in Amsterdam. Waarom kiezen mensen ervoor om op het water te wonen? Verslaggeefster Nan Cao ging op bezoek bij woonbootbewoners om te kijken hoe het is om op een voormalig vrachtschip in Oost te wonen.
Edwin woont samen met zijn vriendin en twee zoons in het Oostelijk Havengebied. Hij kwam van een industrieterrein, zij wilde in de stad wonen. Hij wilde vrijheid, samen kwamen ze tot compromis om op een schip te gaan wonen. Althans, een compromis? Zo wil Edwin het niet noemen: ‘Het is een besluit geweest dat voor ons beiden een positieve beslissing was. We genieten allebei van wonen op het water. Mijn vriendin heeft hier zelfs een boek over geschreven: Nooit, nooit, nooit meer aan wal.’
Nan Cao Blokhuis
Edwin: ‘Vooral het uitzicht is geweldig. Daarnaast zijn er niet veel andere plekken waar je met zo’n grote boot kunt liggen. Er zijn namelijk heel veel regels in de binnenstad, over waar je mag liggen en hoe groot je boot mag zijn.’ Hiervoor hadden ze een kleinere boot, maar met de jongens werd het te klein voor z’n vieren, waardoor ze zijn ‘verhuisd’ naar een grotere boot. In de toekomst willen ze een extra kamer erbij bouwen aan de voorkant van het schip, zodat er nog meer leefruimte is.
‘Opgroeien in vrijheid’
Het bijzondere aan het wonen op een schip is dat je het gevoel hebt van vrijstaand wonen volgens Edwin: ‘Je hoeft met niemand rekening te houden. Stel je speelt een muziekinstrument, dan kan dat. Daarnaast is het voor de kinderen heel leuk. Ze groeien hier vrij op. Ze kunnen rennen, springen en bewegen. Dit zie je vooral wanneer we een keertje op vakantie zijn en in een hotelkamer verblijven. Dan zie je de jongens niet helemaal gewend zijn aan het idee van buren en dunne muren. Daarnaast kun je zomers zo een duik nemen in het water.’
Geluidsoverlast van ‘plezierbootjes’
Water draagt geluid een stuk meer dan we vaak doorhebben. De zogenaamde ‘plezierbootjes’ kunnen kilometers ver weg zijn, maar soms is de muziek dan alsnog te horen vanuit de woonkamer. Edwin: ‘Die hebben volgens mij niet door hoe sterk het water de muziek draagt’. Ook heeft Edwin zo nu en dan het vermoeden dat hij het merkt wanneer ze aan het werk zijn in de Piet Heintunnel die onder het water doorloopt.
Of ze voor altijd op een schip willen blijven wonen? Daar is Edwin nog niet overtuigd van, maar zijn vriendin wel met haar boek: ‘Nooit, nooit, nooit meer aan wal!’
