Het was het begin van wat een zonnige zondag beloofde te worden. Met dank aan de klimaatopwarming. Er hing een lichte nevel over het water tussen Artis en het Entrepotdok.
Op een van de vlonders stond een groepje mannen in vrouwen zich af te drogen, ze hadden net tussen de ratten, de vissen en de drijfsijsjes gezwommen. Met rode blosjes op de wangen stonden ze opgewonden gesprekjes te voeren over hoe goed ze bezig waren.
Langs de gevel van het Entrepotdok liep een man zijn hond uit te laten. Hij droeg een muts, handschoenen en een dikke jas. Hij wierp een blik op de zwemmers en schudde zijn hoofd. Mafketels, hoorde je hem denken. Zwemmen in koud water met deze temperatuur, dan moet er ergens een steekje los zitten.
De dag vorderde en menigeen maakte van het mooie weer gebruik om naar buiten te gaan voordat er misschien wekenlang regen ging vallen, want niet is zo onvoorspelbaar als de klimaatverandering.
De straten, de kades en wandelpromenades vulden zich met wandelaars met een vrolijke grijns op het gezicht, hardlopers in strakke sportkledij renden hun longen uit het lijf, fietsen, fatbikes, scooters en motoren zoefden voorbij en een hele parade aan rollators en scootmobielen bevolkte de wegen.
Op de terrassen was het opgestaan plaats vergaan en had de bediening het razend druk. Uit de menigte klonk een geluid van vrolijkheid. Er werd, gelachen, geflirt, gekust, gezoend, kortom. De drank vloeide rijkelijk en later kwamen overal uiterst smaakvolle gerechten ter tafel. Bacchanalen overal. Tot laat in de avond.
Het was donker en de temperatuur daalde tot vervelende vrieskou. In het poortje vlakbij de Nijlpaardenbrug lag een eenzame persoon in een in plastic gewikkelde slaapzak op een stuk karton te slapen. Of hij of zij ook zo’n fijne klimaatopwarmingsdag had, vroeg ik me af.
En het is maar dat U het weet
