Voor de ingang van de Artis stonden oma, moeder en een kind in een kinderwagen. Ze kwamen helemaal uit Den Bosch, Oeteldonk. De kleine jongen, hij was inmiddels al vier, was in slaap gevallen na het bezoekje aan de dierentuin waar veel dieren zich angstvallig verborgen houden, bijvoorbeeld de jaguars en de wolven. En waarom heeft de Artis trouwens geen tijgers, poema’s, jakhalzen, cheeta’s, hyena’s of ijsberen?
Moeder en dochter hadden er nog zin in. De kleine jongen sliep, nu was het hun moment dus waarheen? Ze vroegen ze in een vet Brabants accent aan me, want ik bevond me ook op dat moment ter plaatse. De Dappermarkt? Bespaar u de moeite dames, daar is het treurigheid troef, antwoordde ik. Dan maar naar de Primark, zei oma, en het gezicht van haar dochter lichtte op onder de dikke laag plamuur die erop was aangebracht. ‘Keigoed’.
Heeft u hier ook een echte Amsterdamse lekkernij vroegen ze. Niet zoiets lekkers als de Bossche Bol, vroeg ik. De enige echt Amsterdamse specialiteit die me op dat moment te binnen schoot was een broodje halfom, maar dat is echt van een viezigheid die alle perken te buiten gaat, dus noemde ik niet.
Ik wees ze de weg naar het centrum en terwijl ze huns weegs gingen bleef ik gekweld achter met de vraag wat een echte Amsterdamse lekkernij is
