Het is onvermijdelijk dat ik de Engelse taal ga beheersen, wil ik mij in Amsterdam kunnen handhaven. Dat werd mij gisteren duidelijk bij een bezoek aan de Vincent Hall aan de Mauritskade. In dat pand was voorheen de fietsenfabriek van Moof gevestigd.
Ik was in die hal om daar de multimedia tentoonstelling over Frida Kahlo te bezoeken door aanval van nostalgie. Ooit bezocht ik ooit haar museum in Mexico City en ook vele monumentale wandschilderingen van haar man Diego Rivera in die stad alsmede het museum van haar ex-minnaar Trotsky.
In de Vincent hal werd ik ontvangen door een aardig en behulpzaam meisje dat Engels sprak. Alle bijschriften bij de foto’s waren in het Engels. Er was een filmpje in het Engels.
De multimedia presentatie, vier wanden met projecties, was met een Engelse commentaarstem. De ondertitels waren in het Engels.
Daarna kreeg ik van twee alleraardigste Engels met een Oost-Europees accent sprekende jongelui nog een virtuele werkelijkheidsbril opgezet waarmee een alleraardigste animatie werd vertoond.
Zwelgend in nostalgie verliet ik het pand, mezelf afvragend of ik me in de Engelse taal moest verdiepen om een beetje toekomstbestendig te worden
