Melissa Plomp | Illustratie Ruud Meijer
Langzaam vult de ballon zich met hete lucht. Het rood-geel gestreepte gevaarte rijst statig op. De ankertouwen houden de mand een klein eindje boven de grond vast. Op de tribunes in de Parktuin zitten dames in hun mooiste japon en heren met hoge hoed. De fanfare speelt een vrolijk deuntje. Een zacht windje ruist door de bomen, maar de ballon blijft stevig op zijn plaats.
Onder gejuich betreedt de beroemde Belgische beroepsluchtvaarder A. Denys de Parktuin. Hij loopt een controlerondje om zijn luchtschip. Dan klimt hij in de mand.
Om de ballon verzamelt zich een groep wielrenners. De directeur van het blad ‘Wielernieuws’ betreedt een verhoging en maant de menigte in het park tot stilte. ‘Dames en heren, jongens en meisjes. Het is me een waar genoegen om hierbij de start te verrichten van deze bijzondere wedstrijd. Deze dertien wielrijders, alle lid van de Algemene Nederlandsche Wielrijdersbond, zullen de ballon, voor deze gelegenheid ‘Wielernieuws’ gedoopt, achtervolgen. De wielrijder die als eerste de ballon bereikt, zodra deze geland is, is de winnaar. De heer Denys zal op zijn vlucht vergezeld worden door één onzer redacteuren.’
Opnieuw gejuich wanneer de enigszins angstige redacteur van het wielerblad in de mand wordt geholpen door kapitein Denys. ‘Tevens graag een applaus voor de lieflijke actrice mejuffrouw Caroline Van Dommelen.’ De menigte klapt enthousiast. Het is een koddig gezicht, zoals de actrice met haar lange jurk zo zedig mogelijk in de mand probeert te klimmen, maar eindelijk staat ze er dan in en wuift naar de mensen.
Kapitein Denys kijkt bezorgd naar de mand, die nu op de grond staat. Zijn helpers laten de ankertouwen vieren, maar de mand blijft aan de grond gekluisterd. Denys overlegt met zijn passagiers. Uiteindelijk wordt juffrouw Van Dommelen weer uit de mand geholpen. Zodra zij op de grond staat, stijgt de ballon een meter de lucht in.
De directeur op de verhoging gebaart naar de wielrenners. ‘Heren, het is precies half vijf in de middag, houd u gereed.’ De wielrenners stijgen op hun fiets. ‘En dan nu… los!’ De ankertouwen worden losgelaten en traag stijgt de ballon op, nagezwaaid door het publiek. De wielrenners zetten hun voeten op de pedalen en weg zijn ze. De ballon achterna, die langzaam over de Plantage Middenlaan richting de Muiderpoort drijft.
De wielrenners zien het publiek dat in grote getale de Plantage Middenlaan blokkeert, aannemende dat de wielrenners daar langs zullen komen. Snel duiken de wielrenners de Doklaan in en hebben zo vrij baan. Maar erg snel hoeven ze niet te fietsen. De ballon glijdt rustig op de zachte bries richting Diemen.
Twintig minuten later begint de ballon te dalen boven de Ringvaart in de Watergraafsmeer. De mand scheert rakelings over de nok van het Rechthuis en landt dan in een veld. Of liever gezegd: midden in een sloot. De wielrenners rennen met hun rijwiel aan de hand het veld in om als eerste bij de ballon aan te komen. Kapitein Denys en de redacteur kruipen nat en modderig onder de mand vandaan als de eerste renners hen bereiken, ruziënd over wie nu echt de eerste is.
Denys, de redacteur en een aantal veldwachters trekken de ruziënde mannen uit elkaar. ‘Heren, verman u!’ spreekt de redacteur. ‘U heeft niet allemaal op de voorgeschreven wijze de ballon benarderd, ik kan nu dus nog geen winnaar aanwijzen. Kapitein Denys en ik zullen met de directie en de veldwachters in conclaaf gaan. Wij zien u over een uur in de Parktuin voor de prijsuitreiking.’
