Ga er maar aanstaan: in de voetsporen treden van ’s werelds grootste rockband, The Rolling Stones, en dan ook nog als opdracht hebben het meest gelauwerde album integraal ten gehore te brengen. Daar komen geheid diehard fans op af, die Let It Bleed noot voor noot kennen. Maar de mannen van Stones Sessions flikten het. Toegegeven, de zaal moet even op stoom komen, maar dan gaat het dak er ook af!
Hester Aalberts | Foto’s Eddy Ellert
Stones Sessions. Gehoord op 13 december in Q-Factory
De zaal loopt vol met vijftig-, zestig- en zeventigplussers voor het vijftigste verjaardagsfeestje van Let It Bleed, The Rolling Stones’ meest legendarische plaat. Het geboortejaar van de schijf, die in talloze landen de nummer 1 positie bereikte, ging bepaald niet over rozen. 1969 kreeg een dikke rouwrand door de verdrinkingsdood van Brian Jones, medeoprichter en Stone-van-het-eerste-uur. Tot aan vandaag hangt er een zweem van geheimzinnigheid rond zijn onfortuinlijke einde.
Fans van het eerste uur
Als de band opkomt en vol energie aftrapt met Gimme Shelter is de zaal afwachtend. De hele zaal? Nee. Rechts vooraan bij het podium gaat een enkele fan volledig uit zijn plaat. Met wiekende armen springt hij in de rondte. De band ziet het ook: ‘Ga je lekker uit je dak, man?’ De security is minder enthousiast en Martin, zoals hij later blijkt te heten, krijgt zijn eerste waarschuwing. Feit is dat hij mede katalysator is van de sfeer. Tot aan het einde van het concert – op de onderbreking na waarin hij tijdelijk door de security is afgevoerd – blijft hij als een uitzinnige tekeer gaan.
Ook óp het podium is het feest. Naast de tracks van Let It Bleed mag het publiek verzoeknummers naar het podium blèren. Angie, Beast of Burdon, maar ook minder het voor de hand liggende She’s a Rainbow wordt door de band opgepikt.
De jonge muzikanten, koud terug uit China, weten hun jetlag verdomd goed te verbergen. Als een volleerd Jagger springt de -eveneens hyperslanke – leadzanger over het podium. Opvallend is dat de microfoon soms van eigenaar verandert. Zo zingt de toetsenist het krijsende einde van Monkey Man en de gitarist neemt de honneurs waar van het gevoelige Love in Vain.
Kermit
De meest doorgewinterde en kritische Stones fan zal echt wel wat kanttekeningen bij het optreden hebben – zo leek het bijvoorbeeld heel even of Kermit de Kikker Paint It Black zong – maar deze jongens weten hoe je een feestje moet bouwen.
Als de band afscheid neemt weet iedereen dat ze nog terugkomen. Immers, Satisfaction ontbreekt. Daarnaast is een belangrijk nummer van Let It Bleed nog niet gespeeld. You Can’t Always Get What You Want wordt ingezet als grande finale. Vanaf een podium middenin het publiek zingt de frêle leadzanger de zaal nog eenmaal toe, voordat de band weer koers zet richting Zwolle.
Check www.stonessessions.nl
