Vijf keer per jaar wordt de IJopener huis aan huis bezorgd door een team van bezorgers. Voor een keer speelt uw verslaggever voor bezorger. Een leerzame ervaring!
Tineke Kalk | Foto Marcel de Cnock
Ben je daar niet te oud voor, vraagt mijn liefje bezorgd als ik aankondig dat ik voor één keer IJopeners ga bezorgen op het Java- en KNSM-eiland. ‘Hoezo te oud?’, antwoord ik. ‘Je hebt krantenbezorgers van in de tachtig die elke ochtend om vijf uur beginnen. Bij windkracht negen, als de regen met bakken uit de hemel komt of de mussen van de daken vallen, zorgen ze ervoor dat de ochtendkrant keurig vóór zeven uur ’s ochtends bij iedereen op de deurmat ligt. Voor het rondbrengen van de IJopener hoef je niet vroeg op te staan: je mag zelf bepalen op welk tijdstip je hem rondbrengt. Als het regent, wacht je tot het weer droog is, als het stormt blijf je binnen, ook als dat, zoals bij de vorige editie, een paar dagen achter elkaar is. De uiterste bezorgtermijn voor de IJopener is tien dagen na verschijning. Maar het is lente en het wordt rustig weer. Over de bezorging van die 1650 kranten kan ik desnoods een hele week doen.’
Brievenbussen
En inderdaad: het is een stralende voorjaarsochtend, net na negen uur, als ik naar de kop van het KNSM-eiland fiets. Ik heb er echt zin in. Sommige bezorgers, zo vertelden ze mij, luisteren tijdens het bezorgen naar een podcast of muziekje, maar ik prefereer het geluid van vogeltjes op deze lentedag. Ik heb bezorgles gehad van de coördinator van de IJopener bezorging. Hij heeft me voorgedaan hoe je een stapeltje IJopeners, net als een ober zijn servet, over je linkerarm legt en hoe je ze al lopend alvast vouwt. Hoe dunner gevouwen de IJopener, hoe makkelijker hij door de brievenbus glijdt. Als het stapeltje op is, moet je wel goed kijken waar je gebleven bent. En, waarschuwt de coördinator me: de ene brievenbus is bezorgersvriendelijker dan de andere.
Daar kom ik al snel achter bij het Kollhoff-complex, aan de kant van de Levantkade. De brievenbussen daar zijn weliswaar prachtig weggewerkt in de houten zijkanten van de entree, maar zo smal dat de helft van de post er uitsteekt. Hoe ik ook prop, de IJopener wil er niet in verdwijnen. Onze IJopener-fotograaf Marcel de Cnock, die op de bovenste etage woont, vertelt me dat dit euvel naast ergernis ook voordelen biedt: de buurman neemt elke ochtend behalve zijn eigen krant ook die van hem mee naar boven! Aan de Javakade zijn de brievenbussen van de woonboten zo keurig weggewerkt dat ik niet de enige bezorger ben die ze over het hoofd zie, zo vertelt een woonbootbewoner als hij merkt dat ik zijn brievenbus straal voorbijloop. Echt geërgerd ben ik over een aantal brievenbussen aan het begin van de Sumatrakade dat zich op hondensnuffelniveau bevindt. Wie bedenkt zoiets? En dan is er de verstopt geraakte brievenbus: een eerdere bezorger heeft zijn pakketje er nog net in gekregen, waarna er verder niets meer in kan, ook geen IJopener. Als de bewoner nu maar niet denkt dat ik hem of haar vergeten ben. De dichtgemaakte brievenbus maakt vooral nieuwsgierig: waarom heeft de eigenaar dit gedaan en wat of wie verbergt zich hierachter? En als laatste is er de verborgen brievenbus. Ik kom erachter dat niet iedere brievenbus zich op een logische plaats bevindt.
En dan het oerwoud van stickers op brievenbussen. Tot voor kort moest je aangeven of je wel of niet reclame wilde ontvangen, maar dat is veranderd. Bij nieuwe brievenbussen zonder sticker geldt: geen reclame, wel huis-aan-huisbladen. Dus het einde is in zicht voor de roodgekleurde nee/nee-stickers en de Loesje-stickers met ‘geen reclame, we hebben alles al’, of de spijtoptanten die een ja-sticker voor huis-aan-huiskranten over een nee-sticker hebben geplakt. Ik zal ze niet missen al die stickers. Hoewel, de ‘ja IJopener’-sticker zal ik wel gaan missen.
De IJopener kan altijd bezorgers gebruiken, zeker op IJburg. De beloning is 6 cent per krant. Heb je interesse, neem dan contact op via [email protected]
