Boek van Week 30
Als u dit leest ben ik al twee weken weg. Ik zit voor het elfde achtereenvolgende jaar op dezelfde camping in het oosten van het land. Een gewoontedier ben ik. Soms knaagt het gewoontedier aan mijn overtuiging: moeten we niet eens iets anders? Is dit wel normaal? Maar binnen 24 uur verzucht een van ons drieën dat het hier zo heerlijk is om vervolgens een praatje aan te knopen in het washok met een van de mensen die hier ook elk jaar weer staan.
Het eerste boek dat ik hier las rekende direct af met het gewoonteknaagdier: Twee weken weg van R.C. Sheriff. De roman beslaat de vakantie van de familie Stevens die al twintig jaar met vakantie gaan naar Bognor Regis – veertien dagen. Het verhaal begint bij het vertrek en eindigt met de terugreis, 352 pagina’s, je kunt het bijna realtime lezen. De familie Stevens is een zachtaardig middenklassegezin: vader, moeder en drie kinderen. Ze sparen zorgvuldig voor de reis en bereiden die minutieus voor. In dat laatste verschil ik van de Stevensen, maar ik ga ook ‘marsorders’ opstellen: een lijst met dingen die moeten gebeuren voor vertrek (en die meneer Stevens elk jaar bijwerkt) om ervoor te zorgen dat ze niet ‘nodeloos moeten jachten’.
De reis, de aankomst in hun vaste pension Zeezicht, het welkom door de pensionhoudster, mevrouw Huggetts, alles is elk jaar eender, maar o hoe geruststellend: ze verheugen zich buitensporig op elk element. Twee weken weg is een heerlijk kabbelende roman, bloeddrukverlagend tot de laatste pagina.
Ik ging meteen door met het volgende boek op mijn stapel: Laat de wereld achter van Rumaan Alam. Ook over een gezin op vakantie, maar dan in het nu. En dus negentig jaar Sheriff.
Nu gaat het om een rommelig, semi-intellectueel gezin: Amanda werkt in de reclame, Clay doceert Engelse literatuur en hun twee pubers Archie en Rosie. Ze hebben een luxe vakantiehuis gehuurd op Long Island, ver buiten bereik van straalzenders maar met zwembad.
Het gezin nestelt zich in het huis dat werkelijk van alle gemakken is voorzien (zo is er een waterkraantje boven het gasfornuis zodat je je pastapan sur place kunt vullen – wie verzint zoiets?!). Dat mondt al snel uit in vieze was overal en een gootsteen vol vuile vaat.
Alles is ‘cool and dandy’ tot er op de tweede avond ineens twee mensen voor de deur staan. Ze beweren de eigenaars van het vakantiehuis te zijn en zeggen New York ontvlucht te zijn na een stroomstoring. Om de chaos van een black out in de stad voor te blijven besloten ze door te rijden naar de veiligste plek die ze kennen: hun buitenhuis op Long Island.
Waar de vakantie van de familie Stevens uit te tekenen is – het wegbrengen van de kanarie is het grootste stressmoment – ontaardt de vakantie van Amanda en Clay in een draaikolk van vreemde voorvallen. Er komt een intrigerend laagje over het vertelperspectief waar ik verder niet te veel over zal zeggen, maar het maakte het boek voor mij onweerstaanbaar.
Dat deze boeken elkaar opvolgden in mijn vakantie was puur toeval, maar het is een combinatie die ik iedereen van harte kan aanbevelen. Wel zou ik de volgorde omdraaien (eerst Alam, dan Sheriff) want het boek van Alam legt genadeloos bloot wat er in die negentig jaar die tussen deze twee boeken liggen mis is gegaan met de wereld. Dus waar Sheriff me liet wegdoezelen in de ultieme vakantiesfeer, zette Alam me direct weer op het puntje van mijn stoel. Mijn klapstoel welteverstaan. Slechts de waardering van de mottenbal blijkt de tand des tijds te hebben doorstaan.
P.S. Deze bijdrage is met de hand geschreven, per postduif verstuurd naar mijn zeer gewaardeerde collega Igor, die de tekst voor me overtypte en naar de redactie mailde. Ik ben een Sheriff, hij een Alam.
_____
Twee weken weg is geschreven door R.C. Sheriff
vertaald door Ingeq Kok
verschenen bij Atlas Contact
Laat de wereld achter is geschreven door Rumaan Alam
vertaald door Jan de Nijs
verschenen bij Ambo|Anthos
Edith Vroon is boekverkoper bij Linnaeus Boekhandel, Middenweg 29
