25 Als ik de media moet geloven was iedereen de afgelopen maanden ‘klassiekers’ aan het lezen. In de verkoopcijfers was daar niks van terug te zien, alleen De pest van Camus veerde op. Ik denk overigens dat alle mensen die zich voornamen eindelijk die klassieker te lezen dat niet deden omdat ze ineens alle tijd hadden, maar omdat ze de hele dag thuis waren en na het schooltje spelen uitgeblust op de bank naar de boekenkast zaten te staren waar die rij klassiekers – ooit in een bui van intellectueel enthousiasme aangeschaft – ongegeneerd stond te staan. Al jaren. Ik denk dat het eerder schuldgevoel dan tijd-te-veel was die de mensen ertoe dreef de Russen ter hand te nemen. Trouwens: ik heb nog steeds niemand gesproken die het ook daadwerkelijk heeft gedaan. En nu moeten we alweer van alles en vrees ik dat de klassiekers moeten wachten tot de respectievelijke pensionering van hun baasjes.
Zelf kwam ik niet verder dan de wens wat achterstallig onderhoud te plegen. Op het moment dat de winkel de deur moest sluiten en ik de waan van de dag wat los kon laten, stond ik mezelf toe een al wat ouder boek te pakken dat al maanden naar me loerde (en ik loerde terug). Zo vaak wil ik iets gaan lezen, zo vaak haalt de tijd mijn stapel weer in en komt het er niet meer van. Maar door alle gedoe in de buitenwereld had ik behoefte aan een boek dat overal los van stond en dat was Achterland van Téa Obreht. Een kamelenwestern die zich eind negentiende eeuw afspeelt, het leek me wel wat.
En wat werd ik beloond voor mijn vasthoudendheid (het boek verhuisde vele malen van stapel, maar ik gaf niet op)! Achterland is een werkelijk fantastisch boek, waarin twee verhaallijnen rustig naast elkaar worden uitgerold, om uiteindelijk op een geniale manier elkaar te kruisen.
Arizona, 1893. Nora wacht op de terugkeer van haar man die op zoek is naar water. Het is heet en het land gortdroog. Haar zoons komen niet thuis na een uit de hand gelopen ruzie en haar jongste, Toby, durft niet naar buiten omdat daar volgens hem een monster rondsluipt. Nora kan geen kant op, ze is ongedurig en opstandig, maar wil ook ten koste van alles haar gezin bij elkaar houden.
En dan is er het verhaal van Lurie, bandeloze Lurie, die zich aansluit bij het kamelenlegioen dat door het Westen trekt.
Beide verhalen hebben hun eigen stem, hun eigen tempo en dynamiek. Wat ze gemeen hebben is de heerlijk ronkende stijl van Obreht, die je met lange zinnen, geweldige dialogen en prachtige vergelijkingen door het boek jaagt.
Ik vond het heerlijk om iets te lezen wat even los leek te staan van de wereld zoals die nu is, maar tegen de tijd dat ik het uit had, volgden de nieuwsberichten over grote droogte elkaar snel op en trok de werkelijkheid toch weer aan het langste eind. Ik bleef achter met een droge keel en een fikse fascinatie voor kamelen.
_____
Achterland is geschreven door Téa Obreht
is verschenen bij uitgeverij Signatuur
Edith Vroon is boekverkoper bij Linnaeus Boekhandel, Middenweg 29
