21 Om deze periode een beetje goed door te komen downloadde ik een paar weken geleden een mindfulness-app. Her en der pakten mensen hobby’s op of erger nog: verzonnen een nieuwe, mestten hun kasten uit en begonnen met het leren van een taal. En ik ging in deze periode waarin alles leek stil te vallen eindelijk eens leren niks te doen.
Ik ben er nog niet erg bedreven in, behalve dan dat ik nu weet dat deze constatering ‘oordelend’ is en dat ik wel wat liever voor mezelf mag zijn, en wat minder streng.
Af en toe vraagt de app me dingen op te noemen waar ik dankbaar voor ben. De eerste keer (toen ik nog niet wist dat je ook ‘ademen’ mocht opnoemen) zat ik nog een beetje met mijn mond vol tanden, maar toen de vraag afgelopen week weer kwam, wist ik het antwoord meteen: ik ben Dan Richards dankbaar voor het schrijven van zijn boek Buitenpost. Ik ben hem dankbaar voor al zijn hachelijke avonturen en zijn aanstekelijke manier van schrijven.
Voor Buitenpost (hier thuis beter bekend als het schuurtjesboek) reisde Richards naar onherbergzame oorden waar nog net een hutje onderdak biedt aan de afgedwaalde reiziger. Zijn fascinatie ontsproot in zijn jeugd, toen zijn vader ooit terugkwam van een expeditie naar de Noordpool met een bekkenbeen van een ijsbeer. Het stuk bot en foto van zijn vader voor een schuurtje op Spitsbergen kussen bij de kleine Dan een voorliefde voor schuurtjes op afgelegen plekken wakker. Ieder z’n hobby.
En daar gaat Dan, als hij groot is, op zoek naar de sæluhús op IJsland (een soort trekkershutten, waar het flink kan spoken), hij probeert in de voetsporen te treden van Jack Kerouac en Denis Johnson, reist af naar Mars, Japan, Frankrijk, Zwitserland, Schotland.
Makkelijk gaat het niet, maar Dan is optimistisch en laat zich niet snel uit het veld slaan. En hij is gemotiveerd, dat helpt ook. Zo verblijft hij bijvoorbeeld op de Mars-basis in Utah, waar potentiële ruimtereizigers oefenen voor hun reizen. Regelmatig ontsnappen deelnemers aan de isolatieprogramma’s om een eind verderop in hun nepruimtepakken een hamburger te gaan eten, zo niet Dan, die zich in zijn cel met uitzicht op niets dan rode woestijn ook echt even buitenaards en alleen waant (al weet hij best dat de beheerder van het complex honderd meter verderop in haar stacaravan en haar twee honden televisie ligt te kijken).
Dat je niet de halve aardbol hoeft over te reizen om alleen te zijn bewijst zijn tocht door Schotland. Het gekissebis met reisgenoot Steve mag dan huiselijk zijn, de ontberingen liegen er niet om. Oké, misschien waren ze niet heel goed getraind en niet supergoed voorbereid, maar het feit dat je in Schotland vreselijk kan verdwalen en geen mens kan tegenkomen, vond ik wel weer hoopgevend. En door alle natte sokken en honger wordt zelfs het armzaligste schuurtje een kasteel, een redder in nood. Ook dat vond ik mooi. (En de parallel met nu is snel getrokken.)
Nou niet allemaal straks die routes gaan nareizen als we de deur weer uit mogen, mensen. Lees gewoon dit leuke schuurtjesboek (waar best nog wat op af te dingen valt, zo laat hij soms zijn interviews onuitgewerkt staan en hier en daar zit er een hapertje in de vertaling), en deel mijn dankbaarheid. Ik ben dankbaar dat ik toch even op reis ben geweest terwijl ik mijn eigen schuurtje niet uit hoefde.
_____
Buitenpost is geschreven door Dan Richards
vertaald door Wybrand Scheffer
is verschenen bij uitgeverij Atlas Contact
Edith Vroon is boekverkoper bij Linnaeus Boekhandel, Middenweg 29
